Een zware dag naar Gwa
30 NOV 2010
Straathonden schrikken op en vertrekken met de staart tussen hun benen. Koeien komen overend en hun kalveren verstoppen zich achter de moeders. Ik ben op weg van Ngathaing naar Gwa in de autonome staat Rakhine. Vanochtend vroeg op, om half zes want ik wilde voor de grootste hitte een flink aantal kilometers maken. Maar het liep helaas anders.
Na een snel ontbijtje fietste ik de stenige weg op over de hoge brug. Na een paar kilometer bonkte mijn fiets en had ik een lekke voorband. Vlug de band eraf en kijken waar het lek zit. Maar blijkbaar was het gat zo groot dat ik geen lucht in de band kon houden om het gat op te sporen. Dus nieuwe band erom. Er stonden een twintigtal mannen, vrouwen en kinderen om me heen te kijken naar dat grote kreupele monster. Een jongen komt aanlopen met een bekend boekje omhoog gestokenn. "Your passport Sir, me help you". Dat had ik dus laten liggen op het bed in het guesthouse. Beetje dom van me. Ik wilde hem wat geld geven want hij was toch zeker 10 kilometer achter me aan komen rijden maar daar was geen sprake van. "Me help you, no problem". Weer een getuigenis van de vriendelijkheid van deze mensen.
Na 5 uur onderweg heb ik er nog geen 40 km opzitten. Flinke stukken klimmen, soms lopend met de fiets. In de afdalingen vol in de remmen, soms blokkeren de wielen in het stof en schuif ik door. De weg is barslecht, ik heb in alle voorgaande landen waar ik geweest ben niet zulke slechte wegen gezien. Dus het komt erop aan, voor mezelf maar zeker ook voor mijn trouwe tweewieler. Maar gelukkig heb ik onderweg wat fruit kunnen kopen en zit ik hier op de berg mijn appeltje te eten en dit verhaal te schrijven. Dat is toch genieten.
Bijna 6 uur onderweg en 2 km opgeschoten. Dat wordt een latertje vanavond. Ik heb eigenlijk wel zin in wat maar er is niets wat op een dorpje wijst met een restaurantje. Een slagboom verspert me de weg en een vriendelijke politieman wijst naar een huis, hun politiepost. Hij maakt een eetgebaar en ik ga naar boven. De mannen geven me water en thee zoveel ik wil drinken en ik krijg een groot bord rijst, een of andere mais curry en een schaaltje gedroogde visjes. Een koningsmaal onder het goedkeurend oog van de 4 politiemannen. Praten konden we niet, maar we begrepen elkaar.
Maar ik ben nog niet op de helft. Wel nam ik me voor om indien de mogelijkheid zich zou voordoen ik een lift zou accepteren van een bus of vrachtauto. Maar die kwamen niet, er kwam helemaal niks behalve een enkel brommertje. De heuvels worden almaar hoger, af en toe stijg ik naar boven de 600 m. Het is zinderend heet en stoffig.
Na 53 km een Immigration post. Daar zitten weer een man of vier. Het briefjes invullen duurt een minuut of tien en hoofdschuddend kijken ze me aan dat ik nog helemaal naar Gwa wil. In het kleine viezige winkeltje zoek ik een flesje cola. Het is het laatste flesje wat ik onder het stof vandaan haal. Wanneer ik de dop eraf draai is het alsof er een pistoolschot klinkt, zoveel druk geeft het lauwe vocht. Maar het smaakt heerlijk, als het bekende engeltje dat .....
Ik verheugde me op de afdaling. Nog 600 meter te dalen, dat moest toch wat lucht geven. Maar de desillusie was groot toen ik 400 meter gedaald was in 4 km op het slechtste deel van de route. Een totaal aan gort gereden stuk wegdek waar ik met een gangetje van bijna niks naar beneden probeerde te gaan. De fiets beukte en ik dacht aan mijn velgen en lagers. Zonde van al die opgebouwde klim energie.
De zon zakt. Voordeel is dat de temperatuur afneemt maar het wordt hier zeer snel donker. Mijn maag rammelt alweer maar nergens iets eetbaars. Ik heb nog een appel maar die bewaar ik voor echte nood. Even denk ik aan een fata morgana maar daar komen drie vrouwen aangelopen en eentje heeft een mand bananen op haar hoofd. Voor 200 kyat (ca 0,15€) mag ik een kammetje uitzoeken en snel ik er een stuk of vijf op. Nieuwe energie samen met de koele avondlucht geeft vleugels. Mijn nieuwe lamp schijnt helder en ik dender de berg af richting Gwa. Nog een paspoortcontrole en dan eindig ik mijn dag na 13 uur onderweg en 95 km verder te zijn gekomen bij Guesthouse Royal Rose. En dat klinkt meer dan het is maar ik heb het klokje rond geslapen.