Santa Marta

De verkiezingen zijn weer achter de rug. Ik geloof dat alle partijen blij waren op één na, maar die gaan er aan werken. Ik kon het hier prima volgen. De digitale krant, NOS.nl en 's morgens bij het ontbijt was het zelfs op CNN. Nederland in het nieuws als buffer tegen het oprukkende populisme. Ik moet het nog zien. Maar ik hoefde hier dus niks te missen.

Ik fiets alweer een week langs de kust. Of eigenlijk kan ik het amper nog fietsen noemen. Na Palomino bleef de weg redelijk saai. Ze verstoppen de zee hier een beetje achter de bomen en veel terrein is ‘privado’ met een hek van prikkeldraad. Gelukkig is er hier en daar een zijweg en ik vind het altijd leuk om te kijken waar ik dan uitkom. In een dorpje probeer ik bij de rivier te komen, dat lukt bijna maar ik stuit op een groepje mensen die samen het bospad aan het opruimen zijn. Stapels opgedroogde bladeren vermengd met plastic gaan in rook op. Een oude dame staat in een enorme pan te roeren, ze maakt de soep die hier elke dag door veel mensen wordt gegeten.  De grote roerplank krijgt ze amper rond dus ik neem het even over en roer de soep. Grote hilariteit en een fotoshoot waren het gevolg.  Ik dacht al dat ze veel te veel had gemaakt maar tegen lunchtijd kwamen overal brommertjes en kinderen met potten, pannen en bakjes aanzetten die rijkelijk gevuld werden. Een beetje te vergelijken met een klusdag in het Stadspark. En uiteraard kreeg ik ook een flinke bak vol. Heerlijk.

Via de app van i-Overlander vond ik een kleine camping aan de rivier. Deze app is eigenlijk meer gericht op campers en 4WD’s maar voor mij ook wel bruikbaar om leuke plekken te vinden. Al zwemmend in de glasheldere ondiepe rivier word ik omringd door tientallen kleurrijke vogels die blijkbaar weinig moeite hebben met mijn aanwezigheid. Jammer dat de camping zelf nogal rumoerig is. De hele dag en avond schallen Columbiaanse smartlappen over het terrein en 's nachts, ver voordat het tijd is om op te staan roepen de verschillende hanen hun wekroep in het duister rond mijn tent. Ik ga de tent uit om een van mijn schoenen richting haan te gooien maar het is aardedonker. Ik hoor ze wel maar zie ze niet. Eigenlijk had ik er nog wel een dagje willen blijven maar na deze doorwaakte nacht was het wel genoeg geweest.

Het Nationaal Park Tayrona is een stuk overgebleven jungle en voor een klein deel toegankelijk voor toeristen. Ik twijfelde of ik er heen zou gaan omdat ik hoorde dat het er wel erg druk kon zijn. Het park is net een maand gesloten geweest om de rommel op te ruimen. Het was zwaar vervuild. Gelukkig besloot ik toch te gaan en het was de moeite waard. De jungle loopt door tot aan de zee en hier en daar is wat ruimte voor een prachtig strandje. Mijn fiets moest ik ergens parkeren met de meeste bagage er nog op dus dat was een beetje spannend maar de bewaking stelde me gerust.

In het park is het lopen of je laten rijden op een paard. Dus dat werd lopen waaronder een tochtje naar Pueblito, een kleine versie van de Verborgen Stad (El Ciudad Perdido). In dit dorpje, bestaande uit graven en heilige plaatsen wonen nog een paar indianen die nu leven van de verkoop van Coca-Cola en prullaria aan toeristen. Tot ca. het jaar 1600  woonden hier ongeveer 2000 indianen maar er zijn er weinig over gebleven, uitgemoord door de veroverende Spanjaarden op zoek naar goud of ten prooi aan ingevoerde ziekten waar ze geen weerstand tegen hadden. Nu, 400 jaar later, krijgen de indianen mondjesmaat weer wat meer rechten en wordt er aandacht besteed aan hun taal en mogen ze bepaalde gebieden bewonen als het hunne. Van hun oorspronkelijke trots is weinig over. 

Het is een prachtig park maar helaas is de toeristische druk vrij groot. En om me heen zag ik al weer de nodige plastic flesjes tussen de bomen liggen. Ik kan daar weinig van snappen. Bij het strand hangen mensen hun afval in plastic zakjes aan de bomen zodat 's nachts de dieren de rommel handig kunnen verspreiden door de natuur. Ik hoop dat ze er iets op bedenken anders moet het park straks weer een tijd dicht. Statiegeld?

Ik bleef er drie dagen, heerlijk genoten aan het strand, gezwommen in de golven, boeken gelezen en tamelijk verbrand. De laatste dag ben ik doorgefietst naar Santa Marta en daar zit ik nu nog. Gister heb ik een bus ticket gekocht naar Medellin. 14 Uren in de nachtbus met de fiets onderin. Leuk om nog even een paar dagen iets heel anders te doen. Ik ben wel benieuwd naar de koffiestreek. De laatste week is ingegaan.