Ik schreef al dat de Lonely Planet zweeg over het meer waar ik langs fietste. En terecht, niet verder vertellen, want het was daar geweldig mooi. Misschien wel een beetje Vietnam zoals je je Vietnam voorstelt in een plaatjesboek. Ik vond een mooi klein weggetje die me langs prachtige plekjes leidde. En op een gegeven moment vond ik een nog kleiner weggetje maar dat was een modderpad,  zo spekglad door de voortdurende motregen dat de ijsmeester van Thialf erbij in de leer kan. Ik gleed alle kanten op en met die zware fiets was het letterlijk modderen. Gelukkig vond ik verderop mijn asfaltweg weer hoewel die ook door modder geteisterd werd hier en daar.

 

Toevallig vond ik op Google Maps een Homestay.  Verder had jk nog geen accommodatie gezien en de volgende stad was nog een heel eind. Dus er op af. Het bleek een eco resort en dat Is een ander woord voor een totaal overprijsde plek waar je voor de prijs van een beter hotel een matras op de grond krijgt. Wel met een mooi uitzicht maar dat heb ik de hele dag al en ik slaap met mijn ogen dicht. Maar goed ik had niet te kiezen en aangezien ik ook honger had heb ik dus ook maar het vier keer te dure diner besteld. Het was lekker,  ik heb best gegeten maar 's nachts liep het er uit als water. Wat een ellende. 

 

Slap als ik was ben ik toch maar gaan fietsen de volgende morgen en gelukkig vond ik na enige tijd een simpel hotelletje. Blij dat ik kon liggen. De receptioniste wilde er nog bij kruipen maar met mijn vertaal app kon ik duidelijk maken dat ik echt alleen maar wilde slapen: Alleen. Ze vond me wel een beetje een rare geloof ik.

 

Onderweg had ik nog een Warmshowers adresje in Viet Tri op weg naar Hanoi. En omdat ik me gisteren wel weer goed voelde besloot ik daar heen te fietsen. Ik werd werkelijk onthaald door vrienden van de jongen die op de website stond. Ze kwamen me het laatste stuk ophalen en daarna ging het in hoog tempo naar de grote beroemde tempel Den Hung.  Niet dat ik op weer een Buddha zat te wachten maar een gebedje voor een veilige tocht voor mij kan vast geen kwaad. Daarna werd er bier gedronken en dat smaakte prima. Helaas mocht ik van de politie niet blijven slapen en moesten we midden in de nacht nog op zoek naar een hotel. Ze houden het hier blijkbaar goed in de gaten.  

 

Vanochtend vroeg op. Om twintig voor zes werd ik gewekt, om zes uur bezocht ik de fiets club van Viet Tri. Het hele bestuur was er. Nadat de foto's voor het clubblad gemaakt waren nodigde de voorzitter me uit voor een echt Vietnamees ontbijt. Met een man of zes rond een tafel met vlees en iets met ingewanden. En rijst. Smaakte best. En als klap op de vuurpijl toen ik net dacht dat ik meer dan genoeg had gehad kwamen de bakken met noedels. Voor mij een 'special ' en extra groot. Weigeren kan echt niet. 

Ter verhoging van de feestvreugde dronken we hemelwater in plaats van thee. Twee flessen gingen er door. Na drie volle borrels slaagde ik er in om op halve over te stappen want ik moest immers nog fietsen. Gelukkig was er daarna heerlijke ijskoffie om weer mens te worden. 

Om 9 uur was ik al op zes adressen geweest, kris kras door de stad en toen kon ik met goed fatsoen afscheid nemen van deze zeer gastvrije enthousiaste mensen.  Ik voelde me wel een beetje geleefd maar het was meer dan hartelijk.  

 

Nu ben ik twintig kilometer voor Hanoi. Ik had het met gemak kunnen halen vandaag maar ik wilde het eindpunt nog een dagje uitstellen. Bovendien zie ik niet echt uit naar de heksenketel die Hanoi is. Morgen ontkom ik er niet aan.