Aangekomen in een klein dorpje. Niks te beleven denk je op het eerste gezicht maar niets is minder waar. Dwars door de hotel muren klinkt het valse gezang van de ook hier razend populaire karaoke. Het hele dorp geniet mee. Een paar dagen geleden vertrok ik uit Muong Hun. Op Zondag bezocht ik eerst de kleurrijke markt waar mensen uit de wijde omgeving hun handel komen doen. En dat niet alleen, het Is ook gewoon gezellig want door de week zien veel mensen elkaar niet. En de meesten komen op hun paasbest.  De prachtigste kleurrijke klederdrachten komen voorbij en ze dragen het met trots. En foto's maken mag als je maar even laat zien wat je geknipt hebt. Sommigen lachen verlegen, anderen vinden het prachtig  of ze lachen elkaar uit.  Er zijn gelukkig weinig andere toeristen,  ik zie er een stuk of vier. Zo'n markt is natuurlijk leuk voor toeristen maar op sommige plaatsen, vooral in de buurt van Sapa komen ze tegenwoordig met busjes vol. Gewapend met grote camera's denderen ze over de markt en veranderen ongewild de sfeer. De oorspronkelijke markt verandert in een attractiepark. 

 

De school die ik bezocht Is een middelbare school met 300 leerlingen.  Het bijbehorende internaat  bestaat uit een stuk of twintig kamertjes waar een stuk of tien leerlingen op tegen elkaar geschoven stapelbedden bivakkeren.  Weinig privacy. Het engels Is miniem en toch hebben ze een aantal jaren daarin les gehad.  De lerares is een leuke zeer betrokken meid en ze probeert haar leerlingen te laten zien wat ze kunnen maar de enkelen die het volgens haar wel zouden kunnen zijn te verlegen. In een van de lokalen wordt een dans ingestudeerd voor een binnenkort te houden festival. Hiervoor bestaat meer enthousiasme. De lerares vraagt me of wij ook zulke scholen hebben maar ik slaag er niet echt in om haar uit te leggen hoe het bij ons gaat. Het verschil is te groot. 

 

Door de bergen fietste  ik terug naar Lao Cai en vandaar langs de Chinese grens verder in noordoostelijke richting. Misschien wel door een van de mooiste landschappelijke gebieden die ik ooit bezocht heb. Berg na berg, dal na dal, iedere vierkante meter waar het maar even kan Is in gebruik.  De rijst is op veel plaatsen net uitgeplant en dat resulteert in prachtige frisgroene velden. Andere boeren zijn nog met hun waterbuffel druk in de weer met ploegen. Mechanische hulpmiddelen zie ik niet.  

 

Er wordt hard gewerkt. Mannen, vrouwen en kinderen. Rijst is arbeidsintensief.  Zaaien, uitplanten, voorzien van water,  terrassen onderhouden, oogsten, dorsen en dan met een kar of op de rug naar een verzamelplaats. Daarna met gammele vrachtauto's,  na verdere bewerkingen op een schip geladen, nogmaals  bewerkt en in doosjes gestopt ligt het voor een Euro per kilo bij ons in de supermarkt.  Hoe kunnen ze het er voor doen vraag ik me soms af maar anderen zijn blij als het in de aanbieding is voor nog een dubbeltje minder.  Het kan omdat mensen hier voor een Euro per dag met gekromde rug tot hun knieën in de natte drek staan en daar hun bestaan uit halen. En nog steeds word ik vrolijk toegezwaaid en welkom geheten. Hoelang nog? En dan loop ik me druk te maken omdat ik twee keer een lekke band had en mijn ketting twee keer brak. Hoeveel tegenslag kan een mens hebben :-)