Een beetje vakantie

Vier nachten in Xingping. Je wordt bijna een van het dorp. De mensen gaan je herkennen en wanneer je voor de tweede keer in hetzelfde restaurantje komt eten merk je dat ze dat erg waarderen. En niet alleen voor de broodnodige Yuans die we met stapeltjes tegelijk uit de muur trekken. Want gelukkig konden we weer pinnen. Hoewel in ieder stadje en dorp  onderweg voldoende pinautomaten zijn en ook al staat er op een aantal toch echt Visa, Mastercard, Maestro of Cirrus, toch kun je hier lang niet overal geld uit de muur halen. Het doet het gewoon niet. Net als Google en Facebook: het werkt gewoon niet. Je kunt dus ook niet vlug even iets opzoeken, geen gebruik maken van Google maps en pas wanneer je het niet meer hebt merk je hoeveel gebruik je er van maakt.

Maar vandaag hadden we geluk. Het hostel waar we zitten had juist vandaag een omleiding gemaakt zodat ik via een omweg toch op Google en Facebook kan. En de berichten stromen binnen. Toch wel plezierig. De Wifi is hier verschrikkelijk goed, Mariët kon tot haar geluk Facetimen met de meiden in Nederland en ik kon mijn zomerplanning doormailen naar SNP. Wat een groot goed dat internet. Hoe deden we dat vroeger toch allemaal?

Het was een genoegen om een paar dagen op dezelfde plek te blijven. Even uitrusten van wat we al gedaan hebben. Toch hebben we niet helemaal stil gezeten. Na de pittige wandeling de eerste dag hier, maakten we gisteren een fietstochtje zonder bagage 30 kilometer verderop naar Yungshao, een van de meest toeristische steden van China. En dat was te zien. Wij waren de enige twee niet-Chinezen maar dat kwam omdat we in het verkeerde seizoen zitten. Men verzekerde ons dat er in het seizoen mensen uit alle werelddelen op af komen. Ons was het meer te doen om de fietstocht er heen en we vonden een mooi smal weggetje wat na verloop van tijd wel erg smal werd. We wisten dat we ergens een rivier over moesten en een Chinees wees ons de weg, met zijn armen maaiend, het leek op borstcrawl, gebaarde hij dat we die kant op de rivier over konden. We hoopten er het beste van en inderdaad, over een modderig smal paadje bij de oever gekomen stond daar inderdaad een jongeman en hij had een bootje. Het was nog pittig onderhandelen over de prijs maar voor een redelijk bedrag mochten we over. Hij kon de rest van de dag waarschijnlijk achterover leunen. Beide fietsen en wij op de bamboe boot en al snel stonden we aan de overkant waar we door het veld klauterend uiteindelijk weer een weggetje vonden wat ons naar Yungshao bracht. Leve de GPS.

In Yungshao kun je shoppen tot je blut bent maar dat gebeurde gelukkig niet hoewel Mariet uiteraard de kans nam om een paar leuke souveniers voor haar dochters te kopen. Het was al donker toen we 's avonds terug naar Xingping fietsten.

Vandaag was het marktdag in Xingping. Dat was een drukte van belang en zoals op elke Aziatische markt was er van alles te koop. Maar in China is het net nog een graadje erger en een paar graadjes drukker. Een gigantische drom mensen manoeuvreerde tussen de varkenspoten die naast de shampoo liggen, de groenten en de gereedschappen, daartussen de kappers en een schoenmaker die mijn schoenen even vakkundig repareerde. En ondertussen stroomt het bloed over de straat van een pas gevild konijn of hond die kaal geplukt op een koper ligt te wachten. Kippen kakelen, eenden kwaken en ganzen gakken. Ze weten dat hun laatste uren hebben geslagen. Een kleine impressie, eet u smakelijk.

Ben je een liefhebber van honden, ga dan even met de muis over de foto hierboven.

En nu is het avond. Ik tik nog even mijn stukje en Mariët doet de ogen dicht. Morgen vroeg op want dan gaan we snel de tassen inpakken, ontbijten en op de fiets naar Guilin. Daar gaan we Chinees Nieuw Jaar vieren. Morgen is het de Chinese oudjaarsdag en komen alle families bij elkaar om te lunchen. En 's avonds is het vuurwerk dus dat zal een hele knalpartij worden. Iedereen wenst elkaar nu al Happy New Year dus daar doen we vrolijk aan mee.