Chaung Tha Beach
Een goeie 50 km was de rit vanaf Pathein maar het waren hele zware kilometers. In de brandende zon fiets, bagage en man voortzeulend over een nooit eindigende hoeveelheid rottige heuveltjes. De hoogste was niet meer dan 112 meter, maar op een gegeven moment deed iedere meter omhoog pijn. Afzien, zweten, moe. En naar beneden was het remmen knijpen. Teveel vaart is hier bloedlink want het asfalt weggetje bestaat voor ongeveer de helft uit asfalt. De rest is gaten, diepe gaten, kuilen, steengruis en losse stenen. Dit alles afgewisseld door hier en daar loslopende geiten, luierende honden of plotseling opdoemende tegenliggers. Maar de beloning was daar. De oceaan lachte mij toe.
De zon komt hier vroeg op. In een klein bungalowtje op het strand laat ik mijn spieren even rusten na drie dagen intensief gebruik. 's Ochtends het bed uit en zo de lauwwarme zee in. En daarna moet je nadenken of je een pannekoek als ontbijt wilt, of toch liever toast met eieren of een Burmees rijstontbijt. Even later staat het voor je neus met jus, koffie en de hele dag door raakt de theepot niet leeg. Dat is toch even anders dan Groningen in November denk ik. Ik besluit hier een rustdag in te lassen, maar maak er twee van.
Tot nu toe is het een prachtig fietsland maar ik ben bang dat de routes voor veel mensen behoorlijk heftig zijn. Gister ontmoette ik nog een paar Amsterdammers op stap, die het met hun luxe busje met chauffeur al een hele prestatie vonden dat ze hier waren gekomen. Ze keken dan ook raar op dat ik op de fiets was. Ooit een Amsterdammer met de mond vol tanden gezien? Toen ik zei dat ik uit Groningen kwam, snapten ze het gelijk.
Een ander gast hier, een Amsterdamse taxichauffeur uit Brabant, is hier om olifanten te zoeken. Hij bezocht Afrika, India en andere landen hier in de omgeving om olifanten markten en handel vast te leggen in een documentaire. Een uit de hand gelopen hobby. Hij is teleurgesteld dat hij hier in Myanmar geen enkel wild beest is tegengekomen, laat staan olifanten. Waar zijn ze gebleven?
Nieuws krijg je hier praktisch niet. Er sijpelen wat geruchten door over strijd in het oosten maar echt helder kan niemand het zeggen. Hier lijkt het vrede op aarde, raar idee dat verderop in dit zelfde land mensen vechten. Ook omdat de bevolking hier helemaal niet vechtlustig lijkt. Volgens mij ben ik nog nooit in een land met zulke vriendelijke fijne mensen geweest.
Ik ben er druk mee mijn GPS te leren kennen met alle mogelijkheden die daarbij horen. Van dit gebied heb ik nog geen goede GPS kaart kunnen vinden maar ik kan nu mijn eigen tracks volgen en leer hoe een route te maken. Het is nog een hele kunst om een route zo te maken en te beschrijven opdat iemand hem later zonder al te veel moeilijkheden kan volgen.
Ik ga proberen dit op internet te zetten. Het is heel erg lastig hier omdat vele sites afgeschermd lijken. Ik blijf proberen maar het kan best weer een aantal dagen of misschien wel langer duren voor ik weer in de gelegenheid ben. Ook mobiel telefoonverkeer werkt hier hiet, althans niet voor mijn Kruitvat Mobiel (maar gelukkig ook niet voor andere).
Morgen ga ik mijn weg zoeken naar het noorden. Enige nadeel is dat ik nog een keer over die heuvels moet.