Thee

Onze fietsen waren met de vrachttrein  naar Hatton gebracht dus de volgende ochtend vroeg met de bus naar het station.  Daar stonden ze keurig naast elkaar. Het werkt in onze ogen nog zeer ouderwets bij de spoorwegen, alles met de hand en 3 lagen carbonpapier om de vrachtbrief te maken. Maar het werkt wel. Iedere keer zijn we ook weer verbaasd hoeveel mensen emplooi vinden bij de spoorwegen.  Op de meest onooglijke stationnetjes werken meerdere mensen,  bij iedere spoorwegovergang een mannetje om de bomen open en dicht te doen en werkers langs het spoor voor wissels en onderhoud. En dan reis je voor 80 eurocent bijna 100 km met de trein, een ritje van een kleine vier uren. 

We konden lekker een dagje zonder bagage fietsen want die hadden we al in Nurewa Eliya staan en dat was maar goed ook. Het binnendoor weggetje wat ik gevonden had leidde over theeplantages, stenige en modderige, soms glibberige paadjes, op en neer langs soms best steile bergwanden geheel beplant met thee struiken. We mochten onderweg nog helpen met thee plukken. Na een handvol bladeren  waren we het eigenlijk al zat. En deze vrouwen doen dat van 's morgens tot 's avonds, dag in dag uit. Ze moeten 16 kg per dag plukken en dat zijn heel veel blaadjes.

Van Nurewa Eliya dachten  we voornamelijk naar beneden te gaan  maar we kozen onze route, op advies van onze guesthouse baas, over de Harton Plains. Een hoogvlakte dus en het moest er erg mooi zijn. En dat was het ook, alleen het was wel een hele klim naar 2200 m. We genoten van de prachtige vergezichten,  bergen blijven fascineren. Helaas kwamen  we weinig wlid tegen in dit park. 

We reden ruwweg met de treinroute mee en hier en  daar kruisten we het spoor. De spoorlijn is door de Britten gebouwd in het laatst van de 19e eeuw, voornamelijk voor  het transport van thee. Nu maart de lokale bevolking er veel gebruik van maar ook heel veel toeristen omdat het een van de meest bijzondere treinreizen ter wereld is.

In Ella bezochten we nog een thee fabriek uit 1903 die nog steeds thee verwerkt. Het hele proces van drogen en verwerken van de bladeren en tenslotte het uitsorteren  in de diverse kwaliteiten. De topkwaliteit bestaat uit bijna hele, gerolde  bladeren.  De 6e en laagste kwaliteit komt in de ons bekende theezakjes en is niet meer dan stof. 

Ella is een typisch toeristendorpje vol met kroegjes, eethuisjes en guesthouses. Alle backpackers klitten hier samen. Wij vonden  eindelijk de nodige ansichtkaarten om naar de familie te sturen, weer eens te laat voor de komende verjaardagen.  Na een goeie lunch verlieten we het dorpje weer snel voor een heerlijke downhill rit van 30 km naar Wellawaya. En daar troffen we een hotel vol Nederlanders, Pieter en Lilian weer en nog een fietsstel uit Rotterdam en niet-fietsers uit Roden. Een gezellige avond waarbij de hotelbaas zelfs nog met een goeie borrel op de proppen kwam.