Terug naar Saigon

Nha Trang had ik gauw gezien. Een en al toeristenparadijs en om daar alleen rond te lopen is niet zoveel aan. Ik heb nog even op het strand gezeten en ben aardig bijgekleurd. De zee was uiteraard heerlijk om in te duiken. Er stond nog een stevige branding.

En nu zit ik in de trein richting Ho Chi Minh stad maar iedereen zegt gewoon Saigon. Mijn fiets moest apart vervoerd en die staat achterin de bagagewagen bij de brommertjes. Muziek schalt keihard door de wagon. Men denkt dat niemand hier enige tijd zonder lawaai kan. Ik heb besloten de trein te nemen omdat het net te ver was om het laatste stuk nog te fietsen of ik moest de kortste weg langs de A1 gaan. Maar daar had ik weinig zin in tussen het steeds drukker wordende verkeer. Misschien dat ik vanuit Saigon nog even de delta in kan fietsen.

Het treinvervoer is prima geregeld hier. De railcatering komt vaak even langs en er wordt gratis water uitgedeeld. De treinreis vloog voorbij en dan sta je midden in Saigon. Mijn fiets werd door een vrolijke Vietnamees bij me gebracht en nadat ik mijn tassen er aan had gehangen trapte ik de stad in in een zee van stinkende brommertjes. Het moeten er miljoenen zijn.

Westerlingen vinden het verkeer hier vaak chaotisch. En dat is het misschien ook wel zo op het eerste gezicht. Maar over het algemeen houden de mensen in het verkeer vaak wel rekening met elkaar alleen maken ze gebruik van ieder gaatje wat er valt. Daar doe ik dus maar vrolijk aan mee. Met de stroom mee, geen onverwachte dingen doen en duidelijk zijn in wat je wilt en vooral kijken, opletten. Een brommer met vier mensen er op, kind op de tank en alleen pa met helm is niks bijzonders hier. En als hij dan zijn rechter knipperlicht aan heeft om vervolgens zonder op of om te kijken linksaf te slaan is ook niets bijzonders. En toch zie je weinig ongelukken hier al zullen ze absoluut wel veel voorkomen. Volgens de bronnen komen er ieder jaar een kleine 25000 mensen om in het verkeer in Vietnam. Stel je eens voor wat de draconische maatregelen zouden zijn wanneer er ieder jaar 70 stampvolle Jumbojets uit de lucht werden geschoten. Want daar praten we over. Wereldwijd zijn het op jaarbasis 1,25 miljoen doden en tig keer het aantal gewonden. Menig terrorist zou er zijn vingers bij aftikken.  Maar het verkeer is geaccepteerd geweld, dat hoort bij onze samenleving blijkbaar.

En nu is het vrijdag. Gisteravond even door de stad gelopen maar zo'n grote stad voelt als een mokerslag en ik fiets vandaag nog lekker even de Mekong delta in heb ik besloten. Het is een beetje laat geworden vanochtend, ik heb me eigenlijk verslapen. Ik heb een heerlijk rustig guesthouse gevonden waar ze een prima ontbijtje voorschotelen dus ik doe het rustig aan. Nog een paar dagen dan mag ik de Nederlandse winter in. De overgang zal groot zijn. Bovendien neemt de verkeersdrukte ook iets af buiten de ochtendspits.