Koffie en Ho Chi Minh

16-11-2017

De smalle Cambodjaanse 'snelweg' eindigt bij de grens. Vlot en vriendelijk word ik uit gestempeld bij een eenvoudig grenskantoortje. Iets verderop gaat de tweebaansweg over in zesbaans en torent de protserige Vietnamese grenspost boven het landschap uit. Ook hier snel en efficiënt, er is bijna geen verkeer. Ik ben weer in Vietnam en hoop een slaapplek te kunnen vinden want anders moet ik nog 70 kilometer verder.

De Ho Chi Minh trail loopt van Noord naar Zuid. Nadat ik net over de grens een plekje had gevonden om te slapen probeerde ik de volgende morgen een route die niet over de grote snelweg zou gaan. Ik koos voor weg nummer 14 die ruwweg de HCM trail volgt. De Vietcong strijders die hier met enorme wilskracht en inspanning over bar slechte paden door het oerwoud hun militair materieel, proviand en wat er verder nodig was voor oorlogsvoering wisten aan te slepen. En dat om uiteindelijk dat zogenaamd oppermachtige leger van de USA te verslaan. Ja er is nog niets veranderd in de grote wereldpolitiek. Alleen het slagveld schuift een beetje heen en weer.

Van die oorlog merk je niets meer. Vietnam is herrezen uit de puinhopen van toen. Alleen de weg die ik wilde volgen nog niet helemaal. Het begon als een mooi betonpad door prachtige natuur. Ik had de avond ervoor een gebroken spaak vervangen en de ketting gewisseld. Alles goed gesmeerd zoefde mijn fiets naar beneden. Helaas, het beton eindigde en ging over in een puinweg. Dikke stenen, losse stenen, kuilen en bobbels. Met de jongens van de Vietcong in mijn achterhoofd trachtte ik het ongemak te trotseren en natuurlijk hoopte ik op een tijdelijke oprisping. Maar twee Vietnamese brommers stopten, keken zeer verbaasd en maakten me duidelijk dat dit een onmogelijke opgave zou worden. Ik moest mijn meerdere erkennen en had nu nog meer respect voor de mannen van destijds die met al die ballast destijds deze paden over trokken. Duizenden doden achterlatend door honger, uitputting, bombardementen en ander geweld. Ik draaide mijn fiets 180° en begon aan de klim terug omhoog.

Dus alsnog langs de grote weg. Die was gelukkig rustiger dan verwacht alleen maakte het voortdurend heuvel op en heuvel af het wel zwaarder. Ik fiets nu door het koffie gebied en overal, op iedere vlak plekje liggen koffievruchtjes de drogen in de zon. Met een soort hark lopen mensen er doorheen om ze te draaien zodat alles mooi gelijkmatig droogt. En natuurlijk heel veel plaatsen waar ze de heerlijkste koffie verkopen. Hier doen ze het weer op de echte Vietnamese manier: een groot glas met ijsblokjes en zoete gecondenseerde melk (uit Nederland) met daarop een filterbakje met gemalen koffie. Heet water er op en langzaam sijpelt de bijna stroperige koffie over het ijs naar beneden. Even wachten voor het juiste resultaat en genieten maar. Ik neem me voor zo'n filterbakje mee naar huis te nemen.

Pleiku, de stad waar ik nu ben oogt als een vrij grote moderne stad. Ik heb zitten twijfelen of ik doorga naar de kust of zuidwaarts richting Saigon ga. De zee lokt wel maar de gedachte aan allerlei luxe resorts met dito badgasten houdt me tegen. Bovendien is dan de enige optie om vandaar via de A1, de grote route van Saigon naar Hanoi, te gaan volgen en daar heb ik geen goede herinneringen aan. Denderende en roet uitstotende vrachtauto's die me dan luid toeterend voorbij zullen scheuren kan ik wel even hebben maar geen dagen achtereen. Dus op naar het zuiden, weer de route 14 op en de HCM trail volgen in de hoop dat de weg nu beter is.


« Terug