Berg op

Ik was te vroeg met de hel van het noorden. Die moest nog komen. Ik vertrok op mijn gemak uit het dorpje, vond gelukkig een heerlijk bord nasi als ontbijt en vervolgens kwam ik een Spaanse fietser tegen waarmee ik een half uurtje heb staan praten. Hij was over land vanuit Spanje gekomen, via St Petersburg en Moskou, door Mongolie en China. Misschien een ideetje voor de volgende keer? Het was hem zwaar gevallen, vooral het gedeelte door Rusland, maar hij had wel wat te vertellen.

Na de lunch begon het echte werk. Mijn GPS gaf een weg aan die ik in werkelijkheid niet kon vinden. Dus op een gegeven moment ben ik lukraak een zijweg in gegaan en via allerlei betonpaadjes kwam ik uiteindelijk toch op de weg die ik dacht te moeten hebben. Na een tijdje raakte ik van het GPS spoor en het bleek dat ik een zijweg had gemist. Dus terug en alsnog de zijweg in. Daar begon de ellende. Het was een pad van harde modder en het ging bijna recht omhoog. Soms was het zo steil dat ik de fiets bijna niet omhoog kon duwen, laat staan dat ik kon fietsen. Gelukkig had ik extra water, chocolademelk en koekjes bij me voor de broodnodige energie. Maar na  een uur of twee had ik vijf kilometer gedaan van de ruim 40 die ik moest dus dat schoot niet op. En mijn water ging sneller dan ik dacht, ik liet een spoor van zweetdruppels achter in het zand. Gekkenwerk eigenlijk maar terug was ook niet echt een optie want naar beneden was het ook steil en bij een van de korte afdalingen had ik voor en achterrem hard nodig om de snelheiid binnen de perken te houden. Dan kun je echter niet goed meer sturen en na enige meters beet ik in het stof. Voorzichtigheid was geboden.

Er kwam een brommertje voorbij. Duim omhoog. "Plenty power you" riep hij en maakte een gebaar van drinken iets verderop. In het kleine dorpje kreeg ik bekers vol water, een meisje die met een slang de tuin sproeide verzocht ik om het water over mijn oververhitte lijf te spuiten. Heerlijk zo'n koude douche. Ik kon mijn flessen weer tot de rand vullen en verder maar weer. Een oud baasje liep een stukje mee en ik vroeg hem met gebaren of het nog ver omhoog was. Van zijn antwoord, ook met gebaren, kreeg ik het onzekere gevoel dat ik nog lang niet op de top was. Dat bleek te kloppen. Na iedere bocht dacht ik dat het einde in zicht zou moeten zijn, maar het bleef stijgen. 's Ochtends was ik begonnen ergens bij nog geen 400 meter, ondertussen zat ik op 800, 900 en uiteindelijk op ruim 1000 meter hoogte. En het bleef maar bijna recht omhoog gaan. Een pick up truck bracht uitkomst. Ik stak mijn hand op en een lachtend stel hielp me tassen en fiets achterin te gooien. We klommen, maar zelfs de 4 wielen van deze truck hadden er af en toe moeite mee. Na een drietal kilometers waren we op 1500 meter. Daar woonden ze en ik steeg af. Op mijn vraag of ik ergens kon slapen wezen ze naar boven. Weer een steile weg moest naar een soort resort leiden en hij gebaarde 5 door vijf vinger op te steken. Ik kwam er niet achter of het 5 minuten (misschien een kwartier of halfuur lopen) of 5 kilometer (alles tussen een half uur en misschien wel 2 uren) waren..

Voor degenen die de routes bekijken, in de laatste 6 kilometer ben ik 800 meter gestegen(waarvan 3 kilometer met de auto waarin we 400 meter stegen . Dat is een gemiddeld stijgings percentage van bijna 14%. Maar de meest extreme stukken waren 30 tot zelfs wel 40%, bijna ondoenlijk. Wanneer je HIER klikt kun je het traject Chang Mai naar Chang Rai in zijn geheel zien. Het gehele traject was ruim 5200 meter klimmen (omhoog dus).

Langzaam, de fiets duwend, steeg ik verder. Gelukkig zag ik na enige tijd windmolens opdoemen en daaromheen was een prachtige resort. Huisjes tegen de berg aan gebouwd met een magnifiek uitzicht als de lucht niet zo vol met stof en rook was geweest.  Er was geen restaurant bij maar de man en vrouw die de zaak runden boden onmiddelijk aan dat ze eten voor me gingen maken want ik zag er blijkbaar hongerig uit. Twee grote borden met vlees en kool, een groot bord rijst en koffie toe. Een betere ontvangst had ik me niet kunnen wensen.

Na een geweldige nacht slapen ging om zes uur de wekker. Helaas geen ontbijt dus een pakje chocolademelk moest voldoende zijn om de dag te beginnen. De eerste paar kilometer terug ging met denderend gevaar naar beneden, maar daarna was het weer berg op. Klauterend, gutsend zweet, hijgend en puffend steeg ik langzaam weer naar 1500 meter. Het enige verkeer was af en toe een brommer en met opgestoken duim moedigden ze me aan. Zij wisten wat er nog ging komen, ik had geen idee. In een uur of drie deed ik een kilometer of acht maar daarna ging het eindelijk meer naar beneden. Tot mijn grote plezier vond ik een dorpje en daar hadden ze noedelsoep, koude thee en koffie. Het feest kon beginnen. Na het dorp was het nog een beetje op en af, maar al gauw begon de afdaling en rond lunchtijd bereikte ik de hoofdweg. Daarna was het nog maar 70 kilometer naar Chang Rai, een makkie vergeleken met de bijna 40 kilometer van de ochtend. Dus nu zit ik in Chang Rai en ga genieten van een rustdag, te beginnen met een heerlijk ontbijtje. Kijk maar: