Terug in Kolkata

Terug in de hectiek van Kolkata. Het was nog een hele operatie gisterochtend om in het vliegtuig te komen. Niet voor mezelf maar voor het terroristische moordwapen wat ik bij me had, mijn fiets. Eerst moest ik hem buiten inpakken, vervolgens werd hij binnen weer half en half uitgepakt. Na wat heen en weer gepraat over het stuur waar ze in wilden kijken werd het akkoord bevonden. Het stuur kon er niet af, daar had ik geen gereedschap voor en zij ook niet. Ik dacht dat het toen klaar was maar blijkbaar hadden ze een grote scanner gevonden waar de fiets doorheen paste. Vlak voor vertrek werd ik er weer bij geroepen.  Er waren batterijen geconstateerd. Dus weer open, deze keer de achterste helft. Het achterlicht getoond, aan/uit geschakeld en eindelijk was ook daarover het oordeel dat het wel meeviel. Altijd weer heel bijzonder die overdreven veiligheidsmaatregelen in een land waar door slangenbeten naar schatting 46.000 mensen per jaar om het leven komen, in het verkeer honderduizenden en door terrorisme .....???

Ik vloog met IndiGo, een vrij nieuwe luchtvaartmaatschappij in een nagelnieuwe Airbus. Na een uurtje vliegen over Bangladesh landden we op de luchthaven van Kolkata waar ik snel mijn fiets weer monteerde en na een uurtje fietsen een leuk guesthouse vond, midden in de stad. Ik reserveerde gelijk voor 2 dagen, even genieten van deze stad. The City of Joy wordt het genoemd en ik herinner me dat ik er ooit een boek over las met dezelfde titel, van Dominique Lapierre.

Enkele dagen geleden nog was Kolkata vol in het nieuws. Er was een grote brand geweest in een prive ziekenhuis waarbij meer dan 90 mensen om het leven kwamen. Dat was meer dan de helft van de patienten en enkele personeelsleden. De razende familieleden hadden bijna de directie te pakken gekregen, die voor hun eigen bestwil door de politie werden opgesloten. En ze moeten zich ook verantwoorden omdat het al de tweede brand was in 3 jaar tijd en er met eerdere aanbevelingen van de brandweer niets was gedaan. Tekenend voor het veiligheidsbesef hier in India, waar niet alleen in het verkeer alle regels van normaal verkeers fatsoen, laat staan verkeersregels, met voeten worden getreden. Je ziet het ook in de bouw, bij het werk aan de weg en ongetwijfeld in allerlei andere vormen. Het veiligheidsbesef grenst aan 0,00. Wanneer je het ziet gebeuren lijkt het alsof het ze niets interesseert, maar dat is alleen tot het moment dat het misgaat. Als het kalf verdronken is zeg maar, dan kan een volkswoede opsteken en moet je als veroorzaker een goed heenkomen zoeken anders wordt je zelf slachtoffer.

Een dagje sightseeing in Kolkata. Een mega stad, een arme stad en een stad vol tegenstellingen. Aan de ene kant de Victoria Memorial Building, zo groot als de Taj Mahal lijkt het. Aan de andere kant de zwervers, mensen in zakken gehuld die liggen te slapen op straat. Ik trof er eentje op een stoepje op de rand van de snelweg, vrachtverkeer denderde nog geen meter langs zijn lichaam, gehuld in een vieze oude deken. Maar ook de man van wie ik een kopje thee aangeboden kreeg. Hij was ook van straatarme komaf, bracht het in 1972 tot atletiek kampioen van India op de korte afstanden en rende mee in de Asiatic Games. De Olympische spelen zat er helaas nooit in. Door hard te werken en te leren had hij nu een baan als chef van de bewaking bij de haven en konden zijn 3 zonen studeren. Hij vertelde het met gepaste trots.

Morgen vroeg op. Het is heerlijk om 's ochtends heel vroeg de stad uit te fietsen. Ik wil eigenlijk om 6 uur op de fiets zitten en hoop dan koffietijd al in Diamond Harbour te zijn. Daarergens moet een veerbootje zijn wat me over de Hoogly brengt en dan ligt het zuiden voor me open. Mijn enkel is nog niet wat het moet zijn, maar met fietsen heb ik er weinig last van, met lopen des te meer.