Op naar het Noorden

Fietsend Kolkata uit ging eigenlijk probleemloos. Dankbaar maak ik gebruik van mijn GPS die me bijna feilloos de goeie kant uit stuurt. Vrolijk fiets ik over de immense Howrah brug, een hele oude ijzeren hangbrug die ooit een van de grootste bouwwerken ter wereld was. Daarna rechtsaf, de Hoogly river aan mijn rechter zijde houdend. Het is druk verkeer en ontzettend warm maar ik vorder goed en naarmate ik verder van het centrum kom wordt de omgeving rustiger en vriendelijker. Ik krijg een theetje aangeboden van een meneer die 20 jaar in Europa heeft gewerkt. Hij heeft veel geld verdiend maar Europa is duur en de familie veeleisend en uiteindelijk is hij er niet veel mee opgeschoten. Hij waarschuwt me voor de Indiers die altijd iets aan je proberen te verdienen. "Altijd eerst vragen wat het kost" zegt hij met een glimlach. "Anders besodemieteren ze je". Gelukkig wist ik dat al maar ik ken de prijzen wel zo'n beetje ondertussen hoewel hier buiten de stad wordt het leven  zeker de helft goedkoper. Niet te geloven.

Voor de lunch in een klein dorpje rustte ik even op een krukje onder een grote boom. Binnen de kortste keren stonden er een vijftigtal zich aan mij en mijn fiets vergapende Indiers om me heen. En ze kijken niet alleen met hun ogen maar de fiets werd behoorlijk betast. Ik liet het maar zo, zolang ze maar van mij afblijven. Oudere mannen wezen de jongeren er op dat ze hun handen thuis moesten houden en dat ze ruimte moesten maken zodat ik mijn fiets kon zien. Een ander jongetje kreeg opdracht om met een veger de ruimte onder mijn fiets van afval en bladeren te ontdoen.

De heerlijke Byriani kip werd binnen opgediend onder een ventilator die zo laag hing dat ik bij het opstaan moest oppassen niet gescalpeerd te worden. De manager pastte ondertussen op mijn fiets en de kok maakte er een feestje van. Het eten was prima en met een halve liter 'Thumbs up' cola en een fles water was ik weer helemaal het mannetje. Bij het vertrek wilden ze allemaal handje schudden maar omdat het publiek ondertussen was aangegroeid tot een hondertal mensen liet ik het bij een vrolijk zwaaien, stapte op de fiets en ging er weer vandoor.

Het is een beetje aftasten wie echt behulpzaam is of wie behulpzaam lijkt maar ondertussen probeert je een oor aan te naaien. Ondereweg werd ik uitgenodigd bij een lokale dokter, homeopaath Dr Patra, tevens leraar biologie, die me wat meer van de omgeving en zijn charity plan wil vertellen. Ik ben wel benieuwd wat dat gaat worden. Hij kwam op zijn brommertje naast me rijden, bracht me keurig naar een goedkoop hotelletje zonder te vragen om baksheesh (fooi) of commissie dus gewoon een echt vriendelijke man, zonder bijbedoelingen.

Nadat ik 's avonds kort heb kennis gemaakt met zijn vrienden, zijn zoon en een student nodigt hij me uit voor de volgende ochtend voor mijn vertrek om een kop thee te halen. Om half zeven staat hij puntcueel voor mijn hotelletje en luid toeterend rijden we naar zijn huis. Hier maak ik kennis met zijn vrouw en andere familieleden en mag het huis bekijken. Wanneer ik terug kom na mijn rondreis door Noordoost India,  kan ik blijven slapen, boven staan diverse kamers voor me klaar. Het is een groot huis, maar alleen de beneden verdieping is bewoond. De andere twee verdiepingen zijn geheel onbewoond.

Daarna word ik uitgenodigd verder te fietsen maar onder begeleiding van zijn goede vriend  Dr Bhattacharijar die me naar de Susama Mission post brengt. Hier werd mijn bezoek duidelijk verwacht en 12 prachtige jonge verpleegkundigen in opleiding stonden me op te wachten en ik werd bestrooid met bloemblaadjes. Ja daar werd ik wel een beetje verlegen van. Zo'n ontvangst had ik nog nooit meegemaakt. In een zaaltje wordt me een en ander verteld over de hulp die er geboden wordt aan zieken en armen. Een prachtig en helaas zeer noodzakelijk initiatief voor de zeer arme bevolking van West Bengalen, het grensgebied met Bangladesh. De verpleegsters met de rode stip op hun voorhoofd zijn Hindu, de anderen zijn Mohammedaans maar ze werken vrolijk en vol goede moed samen. We dronken samen thee, ik kreeg een ontbijt van gekookte eieren en fruit en er werden foto's gemaakt.

De oude dame op de foto is het hoofd van de missie. Ik zei haar dat ik haar op Moeder Theresa vond lijken maar dat vond ze teveel eer.  De mannen zijn twee van de zes artsen die aan het project zijn verbonden. 

Bij mijn vertrek moesten we nog langs de foto studio waar een 'officiele' foto werd gemaakt en waar tegelijk de door mij gemaakte foto's op de PC van de fotograaf werden gezet, zodat ze allemaal de afdrukken konden krijgen. Het was al tegen negenen toen ik los werd gelaten en ik na enige tijd de rivier over kon steken met een veerbootje naar Mayapur. Hiet is een bekend pelgrimsoord van de Hare Krishna beweging. Het was er een drukte van belang en na een blik op de tempels en het genieten van heerlijke zoete Lassi (yoghurt drankje) besloot ik door te fietsen naar Krishnanagar.