Hotsprings

We zijn lekker aan het fietsen. Na Luang Prabang, een prachtig stadje maar heel erg op toeristen gericht, belandden we eerst op een weg in aanleg. Hij stond al wel aangegeven op mijn GPS kaart maar het eerste stuk was vooral spiksplinternieuw met veel te veel split en daarna kwamen we op een kleiweg die overigens goed te befietsen was. Af en toe moesten we tussen de grote wegenbouw machines en trucks door maar we kwamen waar we wilden, bij de N13 die ons richting Vientiane gaat brengen.

Het was een hele klim, daarna fors afdalen en vervolgens iets van 20 kilometer klimmen. Zo'n 1100 meter stijging en dat is stevig doortrappen. Gelukkig kreeg Janna een lift van een vriendelijke Laotiaan en zijn vrouw. De fiets achterin de bak en de dames gezellig naast elkaar in de cabine. Nadat ik ze had uitgezwaaid klom ik door en probeerde een man uit IJsland in te halen die met een zware bepakking onderweg was naar hetzelfde dorpje. Hij kwam op de fiets uit IJsland, had alleen af en toe een boot genomen maar geen enkele vliegtuig. De hele weg dwars door Europa, Turkije, Iran, Kazachstand, enz. en zo naar China, Vietnam en nu dus hier in Laos. Mooie verhalen, veel beleefd en weinig lekke banden.

Samen stampten we door tot de top waar het dorpje was en daar werden we opgewacht door Janna met een stuk of 6 andere fietsers uit Engeland, Nieuw Zeeland, Zwitserland en Slovenie. Een mooi gezelschap, gezellig rond de vuurkorf want het was knap koud op 1400 meter hoogte. Ook het bier stond koud en dat ging er best in. Na een warme douche en twee flinke borden nassi was ik er wel weer en we gingen vroeg slapen omdat we de volgende dag nog een pittige tocht voor de boeg hadden.

Na een korte afdaling kwam er een flinke klim en het bleef op en neer gaan. In Poukhon kwamen we met 6 fietsers weer bijelkaar en genoten van de 'feu', de lokale soep die ze hier altijd schijnen te eten. In dorpjes is vaak niks anders te krijgen. De laatste kleine 30 kilometer was voornamelijk dalen maar er zaten nog een paar rottige klimmetjes in, vooral die op het einde van de dag was nog even venijnig. Maar we werden beloond. De dag eindigde bij een warme bron en het was een voorrecht de vermoeide spieren in het lauwwarme water tot rust te laten komen. Morgenvroeg duik ik er weer in voor ik op de fiets stap.