Over Lombok naar Sumbawa

Ik twijfelde of ik nog een extra dagje aan Lovina Beach zou blijven. Het zat daar wel erg lekker en 's ochtends had ik eerst wat zitten internetten maar toen alsnog besloten om verder te trekken. Dat was een kleine misrekening want ik vertrok net voor het heetst van de dag. En ik had besloten om over de berg te gaan in plaats van er om heen. Het werd dus een hele lange, hete klim. Omdat ik geen hoogtelijnen op mijn kaarten heb is het altijd een beetje gokken hoever ik omhoog moet. Het bleek ver te zijn, heel ver. Gestaag klom ik naar zo'n 900 meter maar daar doe je dus uren over en om de paar honderd meter moest er flink gedronken worden. Gelukkig waren er voldoende kleine dorpjes en overal was thee, lekkere vruchtensappen en fruit. Op een gegeven moment kreeg ik wel door dat het me nog uren zou kosten om bij het eerste 'losmen' (Indonesisch voor logement ofwel guesthouse) te komen en ik zou ver na donker aankomen. De goede fee kwam in de vorm van een oud krakkemikkig vrachtautootje. De beste man stopte en vroeg of ik mee wilde rijden en daar had ik wel oren naar. Hij bracht me hortend en stotend naar ruim 1700 meter hoogte waar hij de afslag naar Denpassar nam. Ik moest de andere kant op en weer klimmen. Het hoogste punt was echter snel bereikt en daarna gingen de laatste paar kilometer in vliegende vaart naar beneden, bijna zo snel dat ik het losmen voorbij reed maar ik kon nog net op tijd remmen. Daar genoot ik van een zeer verdiende nachtrust, lekker fris en hoog op de berg.

De volgende dag was geschikter geweest voor de klim. Het regende en het was ijzig koud. Met een sweater en een fleece aan en mijn regenponcho om me heen geslagen suisde ik de berg af. Helaas onderweg weinig kunnen genieten van de beloofde spectaculaire uitzichten. Het was grauw, grijs en mistig.

De boot naar Lombok was snel gevonden. Op de boot kwam ik een Sloveens stel tegen die ook veel fietsen. Ze waren zelfs op Terschelling geweest om van het Oerol festival te genieten. Met hen zocht ik op Lombok een onderkomen. De volgende dag zouden we elkaar weer zien maar ik nam een andere route en raakte op een dood punt. De weg die er volgens de kaart had behoren te zijn was er wel, maar deze was zeer slecht en nu in de regentijd was hij compleet onbegaanbaar. Ik heb het geprobeerd maar moest toegeven dat alle mensen onderweg die me gewaarschuwd hadden niks teveel hadden gezegd. Dus 50 kilometer terug en bijna bij het eindpunt in Mataram kreeg ik nog een lekke achterband. Ik had het al zien aankomen, de zijwang van de band was al verzwakt en nu dus gescheurd. Die Schwalbes van tegenwoordig, ik raak mijn vertrouwen een beetje kwijt in die banden.

Gelukkig heb ik altijd een reservebandje bij me dus die zit er nu om en dus kan ik weer vrolijk verder fietsen. Vandaag een lange warme dag met veel verkeer over de hoofdader van Lombok om in de middag de boot naar Sumbawa te kunnen pakken. Dat wordt waarschijnlijk mijn laatste eiland in Indonesie want ik moet 30 december terug zijn in Bali om de vlucht naar Bangkok te halen. Vandaar ga ik met fietsmaatje Janna richting Laos en Vietnam. Dat is allemaal wat anders gelopen dan oorspronkelijk de bedoeling was maar daar ga ik hier niet over uitwijden :-)

Sumbawa doet in eerste instantie goed aan. Het lijkt veel rustiger dan de eerdere eilanden. Ook hier een supervriendelijke bevolking al wordt het de hele dag nageroepen 'he mister' of de voortdurend herhaalde vraag 'where you go' me wel eens wat teveel. Vanmiddag op de veerboot naar Sumbawa werd er door omstanders erg gelachen toen iemand me vroeg 'where you go' en ik antwoordde 'to Sumbawa I guess'.