Madura

07-12-2012

Ik schrik er zelf van wanneer ik zie dat het al weer ruim een week geleden is dat ik voor het laatst een bijdrage op het web heb gezet. De tijd gaat snel. Jullie hebben ondertussen Sinterklaas alweer de deur gewezen en maken je op voor de kerstdagen. Ik denk dat de eerste kerstbomen al in de kamer staan. 

Van Chagah beach ben ik naar Yogyakarta gefietst. Een makkelijk ritje, door prachtige rijstvelden. Het verbaast altijd weer dat vlak buiten zulke enorme lawaaiige en vervuilde grote steden, de rijstvelden zo'n rust uitstralen. Hier gaat het leventje ogenschijnlijk zijn dagelijkse gangetje. Mensen stoppen kleine rijstplantjes in de natte grond, het groeit, wordt rijp en vele handen snijden de rijst er weer af, het wordt door de dorsmachine gehaald en de rijst gaat in zakken van het veld. Het dorsen gaat hier overigens nog volledig hand en voetmatig. Het ronddraaien van de dors machine gaat met trappers als op een fiets, die met de voet worden aangedreven. Zwaar werk. Ik heb het een paar minuten geprobeerd nadat ik een kopje thee van de mannen had gekregen, maar ondanks mijn getrainde benen viel het me niet mee.

Yogyakarta blijft een bijzonder mooie stad om te bezoeken. Die kan ik iedereen aanraden. Helaas was het Sultanspaleis die dag gesloten omdat zegge en schrijve 1 minister een bezoekje bracht en die ene minister is natuurlijk veel belangrijker dan al die toeristen en tientallen mensen die daar hun dagelijkse portie rijst moeten verdienen. Maar ik was er 25 jaar geleden al een keer geweest dus ik vond het wel prima. Daarvoor in de plaats bezocht ik de bird market (vogeltjesmarkt) waar allerlei dieren in veel te krappe kooitjes worden verhandeld. Daar word je dus ook niet echt vrolijk van. Tientallen vogeltjes, piepend in een kooi, felgekleurde kuikenjtes, aapjes en allerlei andere dierachtigen waarvan ik het bestaan niet eens wist en misschien nog wel beschermd ook. Maar de wereld steekt hier anders in elkaar en men vindt het hier allemaal heel gewoon.

Teveel vogeltjes in een kooi

Om een beetje tijd te winnen had ik besloten de trein te pakken van Yogya naar Malang. Dat leverde 3 dagen tijdwinst op die ik wel nodig bleek te hebben ook. Afgelopen zondag arriveerde ik bij Willeke en Yassin en hun kinderen Marley en Mirthe, vrienden van Hilja. Nou dat was een feest en met name Mirthe had onmiddellijk in de gaten dat ze met mij wel een beetje kon gekjagen en Marley, net doodmoe terug van een schoolkamp, moest nog even de kat uit de boom kijken maar kwam ook snel los. Ik moest bijna elke dag even op en neer naar Malang om de verlenging van mijn visum in goede banen te leiden: Dag 1 de papieren ophalen en invullen, dag 2 de papieren inleveren, dag 3 hoefde ik niet heen want die werd gebruikt voor 'processing' en dag 4 de betaling regelen. Normaal kun je hem dan dag 5 ophalen maar na enig aandringen kreeg ik mijn paspoort de zelfde middag nog mee dus dat was mazzel. In 4 dagen alles geregeld wat met een beetje goede wil ook in een half uur had gekund maar zo werkt het nu eenmaal.

images/indo_2291.jpgIn de tussentijd gezellig gelogeered, elke dag stond het eten lekker klaar en ik heb met de kinderen nog pannenkoeken gebakken. Ja die lusten ook Indonesische kinderen best. Jammer dat ik geen boerenkool en rookworst kon vinden hier. Dat was ook een leuk experiment geweest. En Willeke maakte nog lekkere chocoladevla (zelfgemaakte) dus het was elke dag een beetje feest. En ondertussen badmintonnen in de kamer, spelen met loco en 's avonds de kinderen voor het slapen gaan voorlezen dus jullie begrijpen, weinig tijd voor de website. Bedankt voor de gastvrijheid, ik kan er weer flink tegenaan voorlopig.

Vandaag om zeven uur zat ik weer op de fiets. Noordwaarts richting Surabaya en met de hoop dat ik weg kon komen van de superdrukke hoofdweg. Het verkeer raasde om mijn oren en dikke wolken roet bliezen voortdurend in mijn gezicht. Ik denk dat roken nog gezonder is. Maar ik vond een zijweggetje en al snel fietste ik over het platteland waar niet veel fietsers komen. Onderweg werd ik hier en daar aangeroepen om een theetje te komen drinken en daar maakte ik graag gebruik van, het was weer warm en drukkend.

In de stromende regen kwam ik aan bij de nieuwe brug die Oost-Java verbindt met het eiland Madura. Deze brug bestaat sinds een jaar of twee, voorheen moest alles met de veerboot. Het is een tol brug dus ik stond in de rij met een hoop stinkende brommertjes. De meeste brommertjes kan ik vaak de baas, ik trek sneller op en soms fiets ik ze zo voorbij. Maar deze keer was het lot me ongunstig gezind. De security pikte me eruit en ik mocht niet de brug op. Ze willen geen fietsen op de brug. Ik waagde nog een tweede poging met mijn fiets geheel verstopt onder de regenponcho maar helaas, dit werd doorzien en lachend werd ik weer tegengehouden.images/indo_2301.jpg Ook mijn relaas over mijn ecologisch verantwoorde manier van reizen, mijn vermogen om de brug op te fietsen en het feit dat het zo regende en dat ik geen andere mogelijkheid zag, deed ze niet van mening veranderen. Wel kwam ik er achter dat er nog steeds een boot moest varen en na een flinke partij zoeken kwam ik uiteindelijk bij de ferryhaven uit waar net als voorheen in Korea en Japan, de veerboot op me lag te wachten. En eigenlijk vond ik dat nog veel leuker ook, een mooi tochtje langs tientallen opgelegde schepen door de haven van Surabaya. De brug zag ik in de verte, veel beter dan dat ik hem gezien zou hebben wanneer ik er overheen gefietst was.


« Terug