Cartagena

20-02-2017
Het was een beetje saai fietsen richting Cartagena.  Ik hield Mompox al  vrij snel voor gezien en fietste naar de ferry die me naar de overkant in Magangue moest brengen. De boot van één uur zou ik misschien kunnen halen dus ik fietste zo hard ik kon maar toen ik tegen half twee op de haven kwam lag de boot er nog. "Kon nog wel een uurtje duren" werd me gezegd dus ik besloot wat te gaan drinken en een kleinigheid te eten. Plotseling kwam er een man aanlopen die vroeg of ik met de boot mee moest. Snel afrekenen, met de fiets richting laadklep die net omhoog ging. Weg boot. Soms zit het mee, nu zat het even tegen. 
 
Maar gelukkig kwam er even later een tweede  boot die een paar uur later ging en zo kwam ik alsnog in Magangue die middag. Een oude duwbak vol met vrachtauto's,  een man of dertig politie met grote automatische geweren en ik met mijn fiets. Hoe veilig kun je je voelen hier. Het was een mooi vaartochtje over de Rio Magadalena. Over een jaartje is dat niet meer, een grote brug en nieuwe verbindingsweg zijn in aanbouw en dan wordt het gebied echt ontsloten. Weer een stukje romantiek verloren. 
 
Van Magangue kon ik nog een stuk binnendoor naar Sincelejo maar vandaar moest ik echt langs de grote weg richting Cartagena. Het eerder genoemde Tolu heb ik bij nader inzien overgeslagen omdat het water er niet fris scheen te zijn en ik vind niets erger dan aan zee te zijn en niet in de zee te kunnen springen. 
 
Je vindt hier in Colombia echt overal hele aardige en betaalbare hotelletjes langs de wegen. Ieder zichzelf respecterend dorpje heeft minstens een simpel hotel en bij benzinestations annex truckstops heb je ook vaak keurige kamers voor een schappelijk prijsje. Ik maak er graag gebruik van. Voor de rest  is er in de dorpjes onderweg niet veel te beleven,  je vindt er wat winkeltjes en vaak wel iemand de jugo's verkoopt. En daar stop ik vaak even voor een ijskoude beker met sap van het een of ander. Vaak sinaasappel sap maar ook mandarijnen, van de week nog tamarinde sap en bananen met melk. Of koude kokosnoot. Allemaal heerlijk en helemaal als je warm bent van het fietsen.
 
Gistermiddag, zondag dus, fietste ik het laatste stuk naar Cartagena. Onderweg nog drie lekke banden. Ze lopen af en toe spontaan leeg. Dat krijg je als ze zo vaak geplakt zijn dat de plakkertjes elkaar hier en daar overlappen. En het is even wennen om weer een grote stad aan te lopen. Eerst een stuk door het havengebied, daar lag een schip van Wagenborg uit Delfzijl. Die jongens komen ook overal.  Maar ja dan lig je aan een of andere terminal ver van de oude stad. Zouden ze iets van Cartagena zien?
 
Nadat ik was ingechecked bij een hostel in het oude deel van Cartagena nam ik eerst een heerlijke koude douche. Het stof er af spoelen. En daarna de stad in. Cartagena wordt omschreven als de mooiste stad van Zuid Amerika en voor de mensen die graag foto's willen zien, ik heb er een stuk of tien op Facebook gezet. De oude stad met haar prachtige kerken, pleinen,  grote huizen en andere gebouwen uit het vroeg koloniale tijdperk staan op de Unesco Werelderfgoedlijst en dat is niet voor niks. Wel jammer dat de oude sfeer in de stad die vergeven is van de toeristen ver te zoeken is, het stikt er allerlei trendy winkeltjes, trendy restaurantjes en koffie shops en daar tussendoor ontelbare souvenir verkopers met allemaal dezelfde rommel (uit China denk ik). Maar goed, ik ben misschien een beetje te kritisch want de meeste mensen vinden het prachtig. Zelf vond ik het heerlijk de zilte Caraibbische zeelucht op te snuiven. Heerlijk fris en verkoelend.
 
Zelf ben ik ook nog even cultureel bezig geweest, een bezoek aan het Scheepvaartmuseum was de moeite waard. Er is heel wat strijd geleverd om deze stad in handen te krijgen. De Spanjaarden gebruikten de stad voor de uitvoer van alle kostbaarheden zoals goud en edelstenen en daar hadden andere partijen ook wel oren naar. Ook was Cartagena de haven waar de slavenschepen aankwamen die op de slavenmarkt voor goed geld verkocht werden. Aan de kust is nog steeds een grote zwarte bevolking, nazaten van de destijds bevrijde slaven. Ja als je zo ziet wat er destijds aan strijd en narigheid plaatsvond en wat er nu nog steeds gebeurt in de wereld, dan hebben we de afgelopen  500 jaar niet veel geleerd. 
 
Morgen stap ik weer op de fiets, langs de kust richting Barranquilla. Ik heb op booking.com nog een plekje gevonden op een uurtje fietsen van Barranquilla dus dan kan ik mooi wat van het carnaval meepikken volgend weekend. 

« Terug