Verdwenen man

05-02-2017
Het is een beetje vreemd wakker worden wanneer je vriendin een  app stuurt dat mensen er over inzitten dat je misschien verdwenen bent. Dit naar aanleiding van een NOS bericht. Ja de wereld is steeds kleiner maar gelukkig is zo'n bericht met de moderne communicatie middelen ook snel weer recht te zetten. Het zet je wel weer even aan het denken. Zou mij dat ook kunnen gebeuren?  Ik fiets soms door verlaten streken, over slecht begaanbare paden, langs afgronden en tenslotte ben ik ook maar gewoon van vlees en bloed. Gelukkig heb ik nooit in een situatie gezeten als die verdwenen man. Voor het geval dat heb ik wel altijd een volgeladen tweede telefoon en een zonoplaadbare powerbank bij me. Maar een ongelukje kan zo gebeuren al heb ik die meestal vlak bij huis.
  
En wat verdwijnen betreft, ik kan om praktische redenen niet echt van het pad af met mijn fiets vol bagage dus dat beperkt de mogelijkheden.  Bovendien ziet iedereen me fietsen dus ik denk dat ik altijd redelijk snel gevonden zou worden. Maar ik ga het niet uitproberen. En gelukkig is de verdwenen 58 jarige man weer gevonden.
 
Ik heb besloten de zondag maar als rustdag te genieten.  Even de spieren op adem laten komen nadat ook gisteren weer een pittig dagje was. Het is een stuk lager hier en dat merk je aan de temperatuur.  Een prachtig uitziend hotelletje, ergens uit de 19e eeuw schat ik, is mijn verblijf. Colombiaanse smartlappen verlevendigen de Latijnsamerikaanse sfeer. Mogotes is een dorpje van niks maar de ontvangst is heel plezierig.  Aanspraak genoeg in de cafeetjes waar de mannen om het hardst bier drinken en er al bijna enthousiast gereageerd wordt wanneer de biljarter de bal met de keu weet te raken.
 
Zondag is het en dat is hier nog een traditionele rustdag lijkt het hoewel de meeste winkeltjes en cafeetjes gewoon open zijn.  Iederen stad of ieder dorp heeft een centraal plein met in het midden  een standbeeld of obelisk ter ere van een held of weldoener. Hier ligt het rechterbeen van iemand die vier delen van zijn lichaam in verschillende dorpen in de wijde omgeving heeft begraven. 
Rechterhand, linkerhand, rechterbeen en linkerbeen. Waar romp en hoofd zijn gebleven vertelt de historie niet. 
 
Op het plein speelt zich het openbare leven af. Stellen met jonge kinderen die met elkaar ravotten, jonge paartjes die dicht tegen elkaar op een bankje zitten, jongens en meiden die flirtend over het plein paraderen. Daartussen een oud dametje die zoete wafels verkoopt, iemand die maïskorrels roostert en ik loop naar de barbecue waar ze heerlijke worst en vlees boven de houtskool roosteren. Al snel komen er dan meer mensen om me heen zitten en ze hebben allerlei vragen. Eentje wil wel als  inwonend dienstmeisje aan de slag tegen kost en inwoning. In mijn beste Spaans probeer ik uit te leggen dat dat helemaal niet kan, niet mag. Ook hebben ze gehoord dat je in Europa wel meer dan 1000 dollar in de maand kunt verdienen maar ze kijken met niet begrijpende blikken wanneer ik vertel dat het voor hun heel veel lijkt maar dat je daar in Europa niet van kunt leven bijna. De verschillen zijn groot. 
 
Morgen dan toch naar St Gil. Ik heb bedacht dat ik rustig voort blijf gaan en misschien verderop een bus neem vanaf Bucaramanga richting kust. Eind februari is er een groots carnaval in Barranquilla en dat zou best een hele belevenis kunnen zijn.

« Terug