Eerste fietsdagen

Bogotá is groot maar ik slaagde erin vrij snel de stad uit te fietsen. Mijn gastheer had me gewaarschuwd voor de agressieve rijstijl van de buschauffeurs en vrachtauto's maar eerlijk gezegd viel dat reuze mee. Of ik ben wel wat gewend. Trouwens ook hier vielen door geweld en ontvoeringen minder slachtoffers dan in het verkeer door de jaren heen. Wanneer gaan onze overheden het verkeer verbieden in plaats van de mega maatregelen tegen terrorisme te nemen? 

Bij het verlaten van de stad begin ik al vrij snel te klimmen en dat valt nog niet mee. De hoogte nekt me en half lopend half fietsend in de laagste versnelling slaag ik erin de 3000 m hoogte te bereiken. Ik kan me niet herinneren ooit zo hoog te hebben gefietst. Ik ben in de Andes en geniet van de prachtige vergezichten. Helaas nog geen besneeuwde pieken maar die komen misschien nog.  Veel verkeer op de weg. Ik dacht dat ik een redelijk rustige weg had gekozen maar desondanks komt er  nogal wat langs. Grote trucks halen in met een wijde boog of blijven achter me tot ze ruim baan hebben. Dat gaat dus prima zo.

Honger had ik niet echt. Ook dat zal wel met de hoogte te maken hebben maar ik moet wel eten dus bestel ik een 'menu del dia' in een dorpje. Soep en frietjes met vlees en bonen. Een beetje groente voor de kleur. Maar het smaakt me goed. Je kunt hier voor weinig geld eten. Verder vind je veel fruit langs de weg. Daar ga ik zeker van genieten.

Zipaquira ga ik de eerste dag niet halen. Ik ben al lang blij met de ruim 50 km de eerste dag. Een hotelletje is gauw gevonden en na een echt Columbiaans ontbijt met soep en gebakken eieren en chocolademelk fiets ik de volgende morgen de laatse 15 km naar het stadje Zipaquira  waar de bijzondere ondergrondse zout kathedraal te vinden is. Erika Terpstra besteedde er met haar reis programma aandacht aan en inderdaad,  het was een bijzonder bezoek. Er wordt nog steeds zout gewonnen in deze mijn die ooit is ontstaan doordat de zee door de geologische werking omhoog werd gestuwd. Er vormden zich zoute meren die opdroogden en dikke lagen zout afzetten. Met het huidige tempo is er nog voor 500 jaar zout voorradig.

De kathedraal zelf is pas 20 jaar geleden uitgehouwen ter vervanging van een oudere versie die door vocht werking dreigde in te storten. Het pad door de berg naar de eigenlijke kathedraal symboliseert de lijdensweg van Jezus in 14 'panelen'. Vrolijke felle verlichting geeft het een Zuid-Amerikaans tintje en het Ave Maria galmt je tegemoet. En na het bezoek heb ik me nog aangesloten bij de 'Ruta de Mineros' (mijnwerkersroute) om met eigen ogen te zien hoe het zout gewonnen  werd. In het begin ging dit met een pikhouweel. We mochten oefenen, een minuut lang, ik voel mijn armen nog. De mijnwerkers deden dit werk vroeger 12 uren per dag, 7 dagen per week, in het pikkedonker en zonder beschermingsmiddelen. Het door het hakken loskomende zoutstof drong overal in, hun lijven verschraalden. De uitbetaling was in zout of 'sal' in het Spaans. Daar komt ons woord salaris vandaan. Zout was destijds veel waard en werd gebruikt als ruilmiddel. 

Morgen fiets ik weer verder. Kijken hoever ik kom.