Eigenlijk iedere keer toch een bijzondere ervaring.  Je stapt een denkbeeldige lijn over die we grens noemen en je staat in een andere wereld.  Een ander soort mensen, andere taal, andere gewoonten. Van China naar Vietnam  is niet alleen maar een uurtje tijdverschil.  

 

De grens over ging, na enig zoeken, heel vlot. Ik moest lopend langs de loketten  en ondertussen paste een strak geüniformeerde Chinese douanier op mijn volgepakte fiets. Daarna de brug over lopen, fiets aan de hand. En dan ben je in Vietnam, stempeltje halen en klaar. Snel even geld pinnen en een verlaat ontbijtje naar binnen werken en daarna kon ik op weg naar Sapa.

 

Sapa werd vooral bekend omdat vroeger tijdens de Franse overheersing de ambtenaren hier zomers bivakkeerden om de ergste hitte te ontlopen. Het ligt op zo'n 1300 meter hoogte en Is dus een stuk koeler dan de hoofdstad Hanoi. Tegenwoordig is het een toeristen paradijs, een uitvalbasis voor trekkings naar de omliggende dorpjes waar nog bergvolkeren wonen. Helaas gaat door de overmacht van toeristen het authentieke in rap tempo verloren.  Ik zag ze in een van de dorpjes snel 'authentieke' houten huisjes bij bouwen van gebruikte of oud gemaakte planken want dat lijkt echter.  Ik ben hier maar niet te lang gebleven. 

 

In Sapa kwam ik een oudere lokale gids tegen. Hij vertelde dat hij was uitgekeken op Sapa en omgeving om deze redenen en tochten ging organiseren in nieuw gebied. Hij adviseerde mij daar eens te gaan kijken en daar ben ik nu. Hier ben ik de enige buitenlander in wijde omgeving op slechts 30 kilometer van Sapa. Een meer dan prachtig gebied en je wordt niet de hele dag lastig gevallen door iemand die je iets aan wil smeren. De mensen zijn vriendelijk en echt en hebben een armoedig bestaan in een prachtige omgeving.  Overal om je heen zijn terrassen gemaakt tegen de bergwanden en er wordt van alles verbouwd.

 

Wel Is het pittig fietsen. Ze zien hier nooit iemand op de fiets zeggen ze en zelf preferen ze een brommer.  Kan ik ook wel inkomen zeker na een tocht als vandaag naar Yty, dicht aan de grens met China.  Zelfs met mijn fiets zonder bagage  moest ik af en toe lopend en de  omhoog . Het zweet gunste van mijn lijf en ik deed vijf uren over een kleine dertig kilometer.  De markt waar ik heen wilde was net afgelopen dus ik kon zo weer terug.  Maar de tocht was absoluut de moeite waard en de weinige overgebleven marktgangers hadden een mooie bezienswaardigheid. Ik had veel bekijks. 

 

Er wordt hier geen woord Engels gesproken maar gisteravond dook de lokale lerares Engels op. Dan hoor je toch weer wat  meer. Ze vertelde dat het erg lastig Is de leerlingen te motiveren. De overheid doet er veel aan om de jongeren te scholen  maar de kinderen  hier zien het nut niet zo. Hun ouders zijn nooit naar school geweest en gebruiken  de handjes liever op het veld.  En aan Engels hebben ze al helemaal geen zin. Morgen ga ik de school bekijken.  Die is ook op zondag open omdat er slaap zalen bij zijn. De kinderen komen van heinde en ver uit de bergen.  

 

Morgen, zondag, heb ik mijn herkansing voor de markt. Die Is namelijk hier in het dorp dus ik hoef er niet voor te fietsen.  Daarom vanavond lekker vroeg slapen. Om een uur of vier gaan de honden weer blaffen, daarna kraaien de hanen en om 6 uur schalt het nieuws uit grote luidsprekers zodat niemand het kan missen.