Dat werd hem dus niet gisteren.  Het zag er veelbelovend uit, keurige ruim opgezette gebouwen. Niet een of ander louche grens gebeuren.  Maar nadat eerst omstandig mijn paspoort werd bekeken werden er twee anderen bijgehaald die een paar woorden Engels spraken samen. Deze grens was alleen open voor de lokale bevolking. Ik kon praten als Brugman, ze verstonden me toch niet. Vriendelijk glimlachend werd ik geweigerd en daar was niets aan te doen. Ik moest in Hekou zijn, zo'n 190 km verderop. 

 

Het kwam niet helemaal als een verrassing gelukkig. Ik had er rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren.  En ik had er zeker geen spijt van want de prachtige rit er naar toe was het meer dan waard. De fiets 180° gedraaid en terug.  Dertig kilometer berg op, duizend meter omhoog en ik was terug in Jinping waar een verraste receptioniste,  dezelfde van gisteravond,  me nu in een minuut  incheckte in plaats van een half uur de vorige dag. Ze wist nu hoe het moest met zo'n buitenlander. 

 

Vandaag was een doordouw dagje. Op tijd weg,  eerst nog een 600 meter omhoog en daarna zoevend naar beneden en terug naar Manhao.  Vandaar de grote weg kronkelend lang en onder de tolweg en parallel aan de Rode rivier die op een gegeven moment grensrivier wordt met Vietnam.  Na 160 kilometer was het mooi geweest  en morgen een nieuwe poging om de grens over te gaan. Dat gaat lukken.  

 

En vandaag even geen noedels gelukkig. Rond lunchtijd ging ik even wat drinken bij een tentje  onderweg en onmiddellijk werd ik uitgenodigd mee te eten en dat kun je natuurlijk niet weigeren.  Een tafel vol lekkernijen en ik kreeg een lepel. Toen ik aangaf liever met stokjes te eten  had ik het helemaal gemaakt.