Ja aan alle leuke dingen komt een einde helaas. Mariet is vanochtend vroeg op het vliegtuig gestapt en liet net weten dat ze veilig op Schiphol is geland. En Sabien kwam haar ophalen dus ze staat daar niet alleen.  Terwijl zij landde vertrok mijn trein van Guangzhou naar Kunming. Ik zit de komende 19 uren in een 6 persoons coupe die ik helemaal voor mezelf heb. Wat een luxe, hoewel, de Chinese Gerard Joling schalt uit de luidsprekers. Het doet pijn aan mijn oren.

 

De veerboot terug naar de vaste wal was even zoeken maar na een uurtje of twee varen waren we weer aan de wal voor de laatste 150 kilometer. Gelukkig slaagden we er weer aardig in om kleinere wegen te vinden. De eerste dag eindigden we in een dorpje van niks  en we hoopten een hotelletje te vinden. Maar dat viel nog niet mee. Gelukkig kwam het hotel naar ons toe in de vorm van een kordate dame die vloeiend Chinees sprak. Maar de gebaren waren duidelijk en voor we het wisten stonden we onder de warme douche.We hadden veel bekijks in het dorp. Er komt nooit een buitenlander, laat staan op de fiets. Jammer dat je dan niet met de mensen kunt praten.

 

Na een dubbel ontbijt, eerst een soort soep en daarna een bak bami, zetten we ons aan de laatste fietsdag samen. Met zo'n 1800 kilometer achter de pedalen deze reis voelen we het lijf wel. Maar we hebben de hele dag voor de maximaal 90 km dus dat moet lukken. En ik had nog wat binnenweggetjes op de GPS gezien dus wie weet. Het is een mooie route. Eigenlijk mooier dan grote stukken van Hainan. Het Chinese boerenland. Kleine dorpjes. Zo belanden we bij een tempel waar we binnen mogen en oude 'wijze' mannetjes de toekomst  voorspellen aan gelovigen. We krijgen een paar niet geofferde mandarijnen. Ze smaken prima. Het is mooi om te beleven hoe de mensen hun rituelen opvoeren, wierook branden en met stokjes rammelen. Soms valt er een stokje uit. Ze zijn gemerkt en vormen de basis voor de toekomstvoorspellingen.

 

We fietsen vrolijk  verder door de natuur. Nou natuur is het niet helemaal. Ieder stukje grond is in gebruik. En dat geldt ook  voor het water: Visvijvers, eenden voor de slacht. Er moeten elke dag anderhalf miljard monden gevoed worden. Het oranje gekleurde binnenweggetje op mijn GPS is inderdaad oranje. Een oranje modderpad met kuilen en gaten. Nou wordt het leuk. Dwars door de velden. Verderop zien we mensen en een optocht. Begrafenis? Het blijkt een heel spektakel met prachtige gekleurde kostuums en vlaggen. Trommels, fluiten, een heel muziekkorps. We maken er foto's van en zij ook van ons. Tientallen, almaar meer. We worden uitvenodigd voor de lunch en even later zitten we in ons fietskloffie als eregasten aan een rijk gevulde tafel. We laten het ons lekker smaken en worden ondertussen  voorgesteld aan de notabelen van de stad Leizhou. We zijn de eerste buitenlandse gasten die daar komen. Men is zeer vereerd. Wij niet minder. Een interview voor de lokale TV wordt getolkt door een trotse jongeman die Engels spreekt.Daarna nog diverse  fotosessies. Het feest is nog niet op het hoogtepunt maar helaas wij moeten onze trein halen.

 

Ja en dan arriveer je na een hele nacht in de trein in de ochtendspits van Guangzhou. Het is weer even wat anders. Door het chaotische verkeer loodsen we ons naar ons kamertje. Het zit op de 23ste verdieping en we kijken uit over een groot deel van de stad. Maar we zijn lang niet het hoogste gebouw., dat is de Guangzhou Tower met ruim 600 meter. Wat een immense en indrukwekkende stad. Gelukkig is er ook nog vrij veel over van de oudere wijken. Krioelende steegjes waar de mensen boven op elkaar wonen. Ziet er wel gezellig uit maar of het zo comfortabel is vraag ik me af.

 

Iedereen die er aan gedacht heeft bedankt voor de felicitaties. En alle anderen krijgen volgend jaar weer een kans. We hebben mijn 57ste levensjaar gevierd met een dimsum ontbijt in stijl en 's avond nog een keer met een flinke tas vol vis. Prima zo.