Hainan

15-02-2016

De laatste twee dagen van Taiping naar Beihai hebben we er goed aan getrokken. We wilden alles op alles zetten om de twaalfde februari de avondboot naar Hainan te halen en dat lukte wonderwel. Het was nog wel een beetje zoeken. Het binnenweggetje wat we op de kaart hadden gevonden bleek ook in het echt wel te bestaan maar het was nog een hele zoekpartij om het te vinden. En toen we het met behulp van een jonge Chinees en zijn vertaal appie het weggetje in het echt hadden gevonden belde zijn moeder en zij dat de weg helaas gesloten was en we er niet door konden. Dus moesten we langs de grotere weg, een omweg van enkele tientallen kilometers. Het laatste stuk werd die dag dan ook in het donker afgelegd maar het ging als een speer. Ook de volgende morgen, het laatste stuk naar Beihai hadden we alles mee en de resterende 90 kilometer hadden we rond lunchtijd te pakken.

We trakteerden onszelf als beloning op een heerlijke lunch met verse vis en daarna boekten we de boot voor die avond. De boot was vol maar gelukkig ging er een paar uur later nog een extra boot, we hadden geluk deze dag. En steeds wanneer de communicatie moeilijk wordt duikt er wel weer een behulpzame Chinees op die het nodige Engels spreekt en helpt met de vertalingen, ons aanwijst waar we fietskaartjes moeten kopen en waar we ons moeten melden om daadwerkelijk aan boord te gaan. Omdat we nog wat uren over hadden fietsen we een stukje langs de kust en vonden een heerlijk zandstrand. Een lekkere duik in zee was wel verfrissend maar over de waterkwaliteit wil ik het verder maar niet hebben. Daar kwam ik de volgende dag achter. Mijn medicinale klei kon zijn wonder weer verrichten.

Het was een aardig oud bootje waar we op terecht kwamen maar het was heerlijk de zee weer eens te ruiken. Een oversteekje van 11 uren met mooi weer is prettig te doen en bovendien hadden we een slaaphut zodat we ook nog een beetje konden slapen op een overigens ook voor Chinese begrippen wel erg hard bedje.

Bij het voorbereiden van deze reis had ik Beihai (wat letterlijk Noordzee betekent) ingeschat als een havenstadje van redelijke afmetingen. En ook Haikou, de hoofdstad van Hainan, had ik niet ingeschat zoals het in werkelijkheid is. Wat ooit kleine vissersdorpjes waren zijn nu miljoenensteden waar dag en nacht gewerkt wordt aan nog meer, nog groter. Enorme hotels, enorme woonflats en die staan dan rij aan rij. Na een paar uur fiets je nog steeds in de buitenwijken en net als je denkt "Nu fietsen we eruit" zie je weer nieuwe woongebieden opdoemen. De steden zijn hier zo immens groot, daarbij vergeleken is iedere Nederlandse stad een gehucht. Het jammere is wel dat de steden weinig karakter meer hebben. Althans wat wij ervan meekrijgen. Het is allemaal tamelijk rechttoe rechtaan betonbouw. Alles wat maar enigszins neigt naar oud is vakkundig met de grond gelijk gemaakt of verstopt achter veel hogere nieuwbouw. Hierendaar zie je nog een oud pannendakje of houten huis, maar het meeste is weg. En hoewel de steden wel kleurrijk zijn, in de vorm van overdadige neonverlichting met name 's avonds, ziet elke stad er in grote lijnen hetzelfde uit in de vorm van groot, enorm en meer van dat. Ook over asfalt doet men hier niet moeilijk. Grote brede wegen alom en ze kunnen zich er niks bij voorstellen dat wij liever langs een klein boerenlandweggetje willen fietsen. Zelfs Chinese fietsers die we tegenkwamen verwezen ons naar de snelweg in plaats van het binnenweggetje dat wij in ons hoofd hadden. Overigens is een binnenweggetje nog steeds van het formaat flinke provinciale weg bij ons.

Op Hainan aangekomen zijn we direct op de fiets gestapt. Eerst nog even getracht bootkaartjes te kopen voor de overtocht van Hainan terug naar de vaste wal. Een overijverige 'manager' rende langs alle loketten om voor ons bootkaartjes te regelen. Ik had hem mijn vertaal-app laten lezen met duidelijk de datum 21 februari erop die we gepland hadden. Na zijn hele actie die gepaard ging met veel armgebaren en luide stem, kregen we uiteindelijk twee tickets voor de eerste de beste boot terug naar de wal. En dat was niet onze bedoeling. Zijn teleurstelling was groot maar we kregen keurig ons geld terug. Wat dat betreft is het hier trouwens erg relaxed, je betaalt gewoon wat het kost en ze proberen niet een slaatje te slaan uit argeloze toeristen. Op de markt en bij hotels kun je overigens wel wat afdingen, dat hoort er een beetje bij en lukt me hier steeds beter.

Het is hier op het eiland een stuk warmer dan aan de wal. Gisteren kwam de temperatuur boven de 30 graden en was het hijgen en puffen. Om wat tijd te winnen besloten we een stukje een bus te nemen indien dat zou lukken maar op het station aangekomen miste ik mijn mobiel. Ik weet nog steeds niet of ik hem verloren ben of dat hij toch door iemand gepikt is in een moment van verstandsverbijstering maart het feit is dat we naar het toestel (hij stond aan) gebeld hebben en er al heel snel duidelijk was dat als hij gevonden was, het geen eerlijke vinder was. De politie was zo vriendelijk om samen met ons de route een stuk terug te rijden en onderweg vroegen ze straatvegers en sommige omstanders of ze iets gezien hadden, maar helaas de hulp was voor niets. De mobiel bleef weg en dan merk ik dat ik dan toch wel ernstig onthand ben. Geen Whatsapp meer, geen mail, niet meer kunnen bankieren, geen vertaal-app, geen contacten, enz.

Maar ook in China heeft ieder nadeel zo zijn voordeel en terwijl ik aan het zoeken was kwam Mariet in contact met een jongeman die goed Engels sprak en in Australie had gewoond. Dat is dan weer zo'n omstandigheid waar je vrolijk van wordt. Hij nodigde ons bij zijn ouders thuis uit, we kregen een kamer en een warme douche. Geweldig allemaal. Na een heerlijke maaltijd met zijn allen rond de tafel en een korte verkenning van de stad togen we naar de telefoonshop om te kijken naar een nieuwe telefoon. Die was tamelijk snel gevonden, er zijn er duizenden.  Het is nog wel een beetje wennen omdat er wel erg veel Chinees op staat maar het ding doet het wel. Alleen het synchroniseren van de contacten via Google lukt me nog niet omdat Google hier geblokkeerd is. Maar dat komt dan in Vietnam wel, voorlopig kan ik me weer redden.

Uiteindelijk zijn we vandaag met twee bussen doorgereisd de bergen in en gebleven in Wuzhishan, niet ver van de vijfvingerige berg met dezelfde naam. Deze is 1867 meter hoog, maar zo hoog hoefden wij gelukkig niet. Het is altijd weer een kunst onze grote fietsen in de kleine busjes te krijgen, maar tot nu toe gaat dat prima. Morgen gaan we weer vroeg op de fiets en willen van hier richting de kust gaan om onze laatste dagen Hainan te beleven.  We hebben alles mee, het weer is geweldig, de mensen fantastisch en lekker eten. We hoeven alleen maar een beetje te trappen, dan komen we er wel.


« Terug