Fietsen in China: Het begin.

30-01-2016

Door een dik pak wolken landden we op Guangzhou Baiyun International Airport. Nadat de fietsen van de band rolden was het nog lang wachten op de overige bagage. Dan ga je op een gegeven moment toch twijfelen omdat ook onze fietszadels in de bagage zaten en we daar echt niet zonder kunnen. Maar gelukkig, na enige tijd was alles compleet en onder het toeziend oog van enkele belangstellende Chinezen maakten we onze rijwielen rijklaar. Nadat we ter plekke een simcard kochten en ik nog een vergeefse poging deed om wat oude roebels en servische dinars te wisselen reden we met onze fietsjes door de groene douane zone en waren we in China.


En daar begon het. De regen denderde op het enorme dak van de aankomsthal en buiten gekomen zag het er niet veel beter uit. Vanwege het drukke verkeer en omdat Mariët voor het eerst in zo'n exotisch land gaat fietsen voelden we er niet voor om de poncho's over ons hoofd te trekken. Je hebt dan toch minder goed zicht en hoort het verkeer slechter. Dat was een foute beslissing. De kleine tien kilometer naar het hotel in Huadu werden er ruim dertig omdat het tussendoor weggetje wat ik op Google Earth had gezien onvindbaar bleek. Dus reden we over de vluchtstrook van de snelweg, voorbijgereden door een grote hoeveelheid verkeer zodat we niet alleen van boven nat werden maar ook van onderen door het hoog opspattende water. Met 'op de snelweg rijden' haal je hier overigens niet de krant. Dat mag gewoon, of beter, dat gebeurt gewoon.


Tot op het hemd doorweekt waren we aardig in de buurt van het hotel toen de weg geblokkeerd was wegens een overstroming. De enige weg was terug en met een grote bocht fietsten we alsnog naar het centrum waar we in de stromende regen het hotel niet konden vinden. Wel de straat maar de nummering sprong van 29 in een keer door naar 61 en wij moesten 35 hebben. Dit soort verrassingen zijn normaal in China. Maar gelukkig zijn er altijd behulpzame mensen die je dan weer uit de brand helpen, zo ook nu. Een warme douche deed wonderen.
Overigens lijkt het erop dat het nodige internet verkeer hier geblokkeerd wordt. Ik had hotelletje geboekt via booking.com en in Nederland krijg je dan een keurig kaartje tevoorschijn getoverd met de route ernaartoe. Maar hier blijft het een leeg veldje en blijft er niets anders over dan een Chinees het plaatje van het hotel laten zien en dan maar hopen dat hij je de goede kant uit wijst.


Welke kant moeten we?"Het blijft wel tien dagen regenen"  riep de hoteldame enthousiast. Maar gelukkig heb ik zo'n handig weer appje en het bleek allemaal wel wat mee te vallen. De volgende dag lekker lang geslapen want het zou tot elf uur regenen. Na een paar lekkere broodjes van de warme chinese bakker sprongen we tegen de middag op de fiets richting Qingyuan. Ik had thuis getracht een route uit te zetten en dacht dat ik er in geslaagd was om mooie rustieke weggetjes te vinden langs een rivier. Niets was minder waar. De vierbaansweg was druk met verkeer en de rivier was sporadisch te zien. Gelukkig werd het na verloop van tijd wat rustiger op de weg maar een stil landweggetje werd het nergens.


Het is trouwens een hele belevenis om hier te gaan eten. Niemand verstaat je en de weinige jongeren die Engels zeggen te spreken hebben een beperkte woordenschat. Maar okay, hun engels is beter dan mijn Chinees en ze willen graag helpen. Op de meeste menukaarten staan vaak wel plaatjes dus die kun je gewoon aanwijzen. Je weet dan niet wat je krijgt maar tot nu toe was alles lekker. Of je gaat gewoon de keuken in zoals vandaag onderweg. De kok troonde me mee naar een grote bak met water en deed verwoede pogingen een vis te grijpen. Na veel gespartel had hij een flink exemplaar te pakken en na onze goedkeuring werd het beest in no time voor ons klaargemaakt en kregen we hem op een schaal opgediend. Verser kun je het niet krijgen.


Ja die taal blijft een lastig te tackelen dilemma. De mensen willen graag van alles van je weten maar we verstaan elkaar niet. Met de vertaal app en ons handige boekje kunnen we wel iets oplossen maar diepgaande gesprekken worden dat niet. En wanneer je ze eindelijk duidelijk hebt gemaakt dat je uit Nederland komt, dan hebben ze geen flauwe notie van waar dat dan wel moet zijn. Gisteren bleven we op straat even kijken bij een spelletje Majong. Een overenthousiaste man trok gelijk twee halve liters bier voor ons open en nam er zelf ook een. Verder dan bij elke slok proost zeggen kwam het verhaal niet. Maar hij vond het gezellig en voor we het wisten werden er nieuwe blikken open getrokken en werd de vrouw van het Majong hol op pad gestuurd voor meer bier. We hebben maar snel duidelijk gemaakt dat we verder moesten, anders hadden we ons hotel helemaal nooit weer gevonden.
De derde dag hadden we de eerste lange fietstocht op het programma. Ruim honderd kilometer was de schatting en we waren dan ook vroeg op pad. We hadden een vrolijke ontvangst bij het cafeetje waar we ons ontbijt aten. Ze zijn hier niet echt gewend aan toeristen en al helemaal niet wanneer ze op de fiets komen. Een jongen vertelde me dat hij voor de tweede keer een blanke had gezien en was erg trots dat hij zijn college engels op ons kon oefenen. Hij maakte daarmee diepe indruk op zijn tafelgenoten die iets verderop zaten.                         

                            images/china_1852.jpg


Mariet haar fiets gaat al dertig jaar mee en is voor deze reis even goed nagekeken. Maar dat voorkomt niet dat er dan toch wel eens iets mis gaat. 'Het is net of die trapper een beetje los zit' was het begin van een zoektocht naar iemand die de trapper weer aan de crank kon fixen. Na enige pogingen bleek dat dat niet mogelijk was, niet met lassen, niet met tape en de trapper kwam alleen maar losser in de crank, die totaal uitgelubberd was. Dus omgekeerd en terug richting Qingyuan terwijl we net blij waren de voorsteden en industriegebieden van die enorme stad achter ons te hebben gelaten. Maar in Qingyuan had ik een fietsenzaak gezien met mooie mountainbikes en meestal zijn de onderdelen wel uitwisselbaar dus dat moest de oplossing brengen. Deze keer was het geluk met ons want na een kilometer of 6 terug te zijn gefietst vond ik een klein fietsenzaakje en de eigenaar ging naarstig op zoek naar nieuwe cranks en tandwielen. Voor een tientje de hele set compleet en het werd er gratis voor ons opgezet. We konden weer fietsen maar ons doel haalden we niet.


QingyuanHet is hier wel een beetje de kunst om weg van de snelweg te komen. Vandaag reden we nog een mooi stukje binnendoor en daar is het gelijk een stuk prettiger.  Bijna al het land is in cultuur gebracht, overal waar je ziet wordt wel iets verbouwd. Groenten in overvloed, rijst maar ook cactusvruchten. Enorme velden cactussen staan in plastic ingepakt en daaronder zullen die vruchten dan wel groeien. Langs de weg kun je hier en daar fruit kopen. Veel mandarijnen en bananen, appels, Chinese peren en vruchten die ik niet zomaar bij naam kan noemen. Af en toe krijgen we een handvol mandarijnen toegestopt. Ze zijn heerlijk.


Al met al best een wonderbaarlijk en enerverend begin van ons China avontuur. Maar we houden maar in ons achterhoofd dat in China veel niet mag maar alles kan en voor alles is ook altijd weer een oplossing te bedenken.


« Terug