Terug naar huis

12-02-2015

Vanmorgen nog een keer vroeg op. Gelukkig was het droog, dit in tegenstelling tot gisternacht toen een dikke regen recht uit de hemel viel. Maar de tent was nog nat van binnen, de luchtvochtigheid is hier tegen de 100% en wanneer er nog geen zon is, droogt er niets. Ik pak mijn laatste spullen in en geeft wat restjes die ik over heb aan mijn Duitse buurman Klaus. Hij heeft er ook een flinke tocht opzitten, vanuit Namibie door Zambia en Zimbabwe kwam hij hier terecht. Vandaag gaat hij weer verder. Hij heeft mijn laptop even onder handen genomen, het ding is nu weer een stuk sneller.

Ik heb niet veel meer van Lilongwe gezien. Na wat boodschapjes gisteren ben ik de stad niet meer in gegaan. Het was mooi geweest. Beetje rommelen bij de tent, fiets een beetje voorbereiden op de vlucht. Het is altijd weer een verrassing of ik de trappers los kan draaien na zo'n reis, zeker met al die bergen. Maar ook deze keer lukte het weer.

Om kwart over zeven zat ik op de fiets richting luchthaven. Het was maar 30 kilometer maar er zat nog een aardig stukje klimmen bij. Niets voor niets. Onderweg kocht ik van mijn laatste geld nog een paar tomaten van wat kinderen. Die zijn lekker hier. Daarna op de luchthaven de fiets inpakken. Een routineklusje ondertussen en zoals meestal gadegeslagen door nieuwsgierig luchthaven personeel. Nee op Lilongwe Airport komen niet veel fietsers terecht en dat was te merken ook bij de checkin. De eerse verbazing bij binnenkomst toen me verboden werd de fiets mee naar binnen te nemen. "Maar hij moet mee het vliegtuig in" zei ik. Grote ogen. "Show me your passport please". Alsof daar in staat dat mijn fiets mee mag maar het hielp toch. Zonder dat ook maar iets door de scanner ging mocht ik de terminal in.

Bij het inchecken was het weer raak. De fiets was niet goed ingepakt. Ik vertelde dat ik er toch ettelijke vluchten met fiets op had zitten en dat ik daar nog nooit commentaar op had gehad, maar hier moest de cheffin er bij komen. Gelukkig waren ze ook erg behulpzaam en nadat iemand van het personeel tape had geregeld en karton werd de fiets als een sinterklaas surprise ingepakt. Iedereen tevreden. En hij mocht gratis mee, dat was helemaal mooi.

Bij de paspoortcontrole werd ik staande gehouden. Ik moest mee naar beneden, iets met de bagage. Even ging het door me heen dat het over drugs ging. Ooit in Ecuador kreeg ik een drugscontrole en dat is niet echt prettig. Ze stoten in je buik en je krijgt een hoop vragen. Maar gelukkig was dat hier niet aan de hand. Bij de grote bagagescanner hadden ze wat onherkenbare zaken gezien. Mijn bagage zat in een grote meelzak omdat mijn 'turkentas' kapot was gegaan op de heenvlucht. Met touw had ik alles dicht gebonden en ik had weinig zin de heleboel weer open te maken. Dat zagen ze gelukkig ook wel in en nadat ik had aangegeven dat het fietsonderdelen waren die ze zagen, vonden ze het gelukkig wel best.

Het wordt nog een lange nacht. Gelukkig wat comfortabeler dan een nacht in de bus in Mozambique maar minder comfortabel dan op mijn matje in de tent. Het is nu vier uur in de middag en ik ben al negen uren onderweg en pas in Johannesburg waar ik nog een uur of vier moet wachten. Daarna iets van elf uren naar Londen, weer drie uren wachten en dan in een uurtje naar Schiphol. En dan nog met de trein naar Groningen, dan is het klokje bijna anderhalf keer rond geweest.


« Terug