Swaziland

Het is zes uur in de morgen. Vogeltjes fluiten me weer wakker. De regen tikt op de tent maar het is niet veel. Afrika wordt wakker, ik ben het al. Met een gebakken eitje en een kop koffie begint een nieuwe week.\par Het derde land waar ik deze reis doorheen fiets is Swaziland. Een klein koninkrijkje ingeklemd tussen Mocambique en Zuid Afrika. Het heeft minder dan de helft van de oppervlakte van Nederland en er wonen nog geen anderhalf miljoen mensen. Er is nog wat ruimte. Vriendelijke warme mensen bevolken het land dat geleid wordt door een absoluut regerende koning. De bevolking is straatarm maar de koning en de mensen daar dicht omheen zijn steenrijk. Zo gaat dat hier (maar niet alleen hier). De koning heeft dertien vrouwen maar dat is nog niks vergeleken met een van zijn voorgangers die er 200 had. Wetten worden speciaal aangepast zodat hij met een minderjarige vrouw kan trouwen. Masar hij staat hoog in aanzien, hij wordt vereerd. Swaziland is ook een land waar Aids en HIV het goed doen. Meer dan 40% van de bevolking is geinfecteerd en daardoor wordt men gemiddeld niet ouder dan een jaar of 40. Het percentage is de laatste jaren weer iets gedaald, niet alleen door betere voorlichting en preventie maar met name doordat een groot aantal geinfecteerden ondertussen dood is. Begrafenisondernemen is hier een gouden bussiness, net als in Lesotho.

Gekomen van Piet Retief was het nog maar een kleins stukje naar de grens met Swaziland. De formaliteiten waren snel afgehandeld en ik vond een prachtige camping op een steenworp van die grens en gelegen aan een prachtig snelstromend riviertje. Een stukje paradijs op aarde leek het. Ik was de enige gast en wanneer ik het gastenboek bekeek ook een van de weinigen per jaar die daar neerstreek. Kinderen plukten bessen uit de bomen en gooiden me handenvol toe. Voor hun was ik de attractie. En toen ik de rivier indook om even lekker af te koelen volgden ze mijn voorbeeld en zwommen we met elkaar in het stromende koele water.

Swaziland is gelukkig een stukje vlakker dan Lesotho maar toch eisen de heuvels hun tol. Ik was gewezen op een andere camping en daarvoor moest ik van de weg af en heuvel op maar daar aangekomen in het dorpje vond ik van alles behalve een camping. De mensen zeggen hier niet zo gauw dat ze het niet weten en iedereen die ik het vroeg wees ergens anders heen. Ik wist genoeg, geen camping dus ging ik weer eens wild kamperen. Dat kan prima hier als je maar een vlak stukje weet te vinden en dat viel niet mee. Uiteindelijk vond ik een school en die hebben nu toch vakantie. Van de wachtsman mocht ik uiteraard in de tuin van de school kamperen en ik gaf hem wat geld zodat hij een biertje kon kopen. Twee mensen blij.

Het laatste stuk naar de hoofdstad Mbabane is niet het mooiste. Ik kon kiezen tussen een lange omweg over een slechte weg of een korte route langs de snelweg en koos voor het laatste omdat die tamelijk vlak is. Maar het langsrazende verkeer maakt het fietsen er niet leuker op. Fietsen op de snelweg is hier overigens geen probleem en de vluchtstrook is lekker breed dus dat gaat prima. Bij een afslag stond een lodge met camping aangegeven en dat leek me wel iets voor de nacht. En daar zit ik nu al weer drie nachten. Een tropisch paradijsje en mijn tentje staat op de camping in de schaduw van hoge bomen. Een mooie plek om het weekend door te brengen. Zaterdagavond met een ploegje nog even op stap geweest en dat begint hier laat, net als in Groningen. Maar als het dan een keer zover is dan is het reuze gezellig. Want dansen dat kunnen ze hier. En 's avonds gaat het vuur aan en eten we 'braai' want dat is ook hier net als in Zuid Afrika razend populair. Groenten en aardappels daar doen ze hier niet aan. En op mijn vraag of ze het niet als ongezond zien om zoveel vlees te eten word je verbaasd aangekeken en krijgt te horen "Vlees is juist heel gezond, daar wordt je sterk van".

Vandaag is het woensdag. Ik ben na een stevige fietstocht over binnenweggetjes aangekomen in Malolotja Wild Reserve, een prachtig natuurpark waar ik even van ga genieten. Afgelopen maandag heb ik mijn visum aangevraagd op de Mozambiquaanse ambassade en dat wordt vanmiddag afgegeven dus ik moet even met het busje naar Mbabane terug. Voor het visum moet je eigenlijk een bewijs afgeven voor wat je gaat doen in Mozambique, waar je overnacht, e.d. maar dat is op de fiets uiteraard een lastig verhaal. Na een kort gesprekje met de consul vond hij het wel best, hij kijkt me aan met een blik van "Hoe krijg je het in je hoofd om dat allemaal te gaan fietsen" en belooft me dat ik mijn visum krijg zonder gedoe.