Kerst in Lesotho

Eerste kerstdag

Ik denk dat ik een heel andere kerst had dan de meeste mensen in Nederland. Kerst op de fiets in Lesotho, dat lijkt me redelijk uniek. Gelukkig had ik gisteravond, kerstavond een prachtig plekje gevonden en uit een dorpje waar ik langs kwam had ik een flesje koud bier mee genomen. Helaas geen borrelhapje maar witbrood met Knorr aromat kan daar in geval van nood ook voor doorgaan. En morgen zou ik in Mokhotlong zijn waar ik een lodge hoop te vinden. Enige luxe op met kerst moet toch kunnen.

Vandaag, eerste kerstdag werd ik om een uur of vijf wakker. De zon kwam op zoals elke dag. De rivier naast mijn tentje lokte en ik maakte een frisse duik in het koele water. Lekker wakker worden. Een herder liep voorbij met zijn koeien. Gelukkig had ik een eitje bij het ontbijt en niet te vergeten een flinke bak havermouth pap deze keer met rozijnen. Ik koop altijd maar wat er te vinden is, dat is heel verschillend in de 'supermarket' hier. Soms hebben ze alleen Sunlight zeep, dat is lang houdbaar.

Net toen ik de tent wilde opbreken kwam er een fikse regenbui.Die duren meestal niet te lang en nadat de regen ophield en de zon er bij kwam was mijn tent in tien minuten weer droog. Inpakken en wegwezen. Ik stond op een eilandje en moest al mijn tassen en spullen door de rivier naar de oever sjouwen, de fiets had ik op de kant laten staan. Hij stond er nog.
Het was nog een 70 tal kilometers naar Mokhotlang en ik wist dat ik flink moest klimmen maar het was meer dan gedacht. Er kwam geen einde aan. En de weg veranderde van slecht naar barslecht en het voelde of hij soms recht omhoog ging. Het was weer fietsen in de laagste versnelling, soms lopen, trekken en duwen. Mijn rechter schouder was nog half ontwricht van het gesleep eerder en pijnlijk. Dat schoot niet erg op. Tijdens mijn lunch stopte er een auto met verbaasde Zuidafrikanen, enkele van de zeer weinige toeristen die ik hier tegen kom. Ik kreeg een heerlijke tros gekoelde druiven uit hun koelbox, dat was pas kerst.

De dorpjes onderweg zien er prachtig en heel erg Afrikaans uit. Ieder huisje heeft bovendien een wc met een ontluchtingspijp, waarschijnlijk een of ander project. Ik heb er nog nooit een zien gebruiken, meestal plassen de mensen hier gewoon tegen een boom of het achterwlel van hun of andermans auto. Verder is er in de dorpjes niets te beleven dus als er dan een fietser langs komt dan is dat een belevenis. Van verre wordt er door de kinderen geroepen om 'sweets', iets wat ik niet geef om het bedelen niet aan te moedigen.

Zo ook in het laatste dorp waar ik vandaag doorheen fietste. Een stuk of dertig kinderen renden mee, of beter liepen want het ging omhoog en ik haalde hooguit drie kilometer per uur. Beetje gekjagen, beetje zingen, veel plezier. Sommigen zijn bang en rennen al weg als ik hun kant op kijk. Anderen worden driester en helpen de fiets duwen. We waren net dorstig en dronken water uit een beekje toen de telefoon ging. De hele kluit was muisstil tijdens het gesprek met mijn familie die aan het kerstdiner zaten. Een meisje durfde wel even aan de telefoon te komen en 'Hello how are you' te vragen maar ze kon beppe niet verstaan.

Zoals eerder gezegd, het traject viel tegen en de hoogste berg zou iets van 2600 meter moeten zijjn maar op 2700 belde Mariet en kon ik zien dat ik nog wel 200 meter omhoog moest. Genoeg voor vandaag, bij wat koeien was een redelijk vlak stukje gras en een mooi plekje voor mijn tent. Het kerstdiner bestond uit een blikje met veel te hete pepersalade en een blikje koude corned beef. Dat lijkt op kattenvoer en zo smaakt het ook ongeveer vermoed ik. Daarna nog een restje havermouth pap, tanden poetsen en dit stukje tikken. Dat was mijn eerste kerstdag om nooit te vergeten.
De tweede kerstdag begon met een vervolg omhoog. Ik twijfelde af en toe of ik door een droge rivierbedding of over een weg fietste. Stenen, kuilen en gaten, er was geen recht stukje weg te vinden. En dat bleef zo tot 3200 meter hoogte, een lange lijdensweg. Maar het uitzicht was prachtig, het zonnetje scheen en dat maakt veel goed. Ik had Mokhotlong kunnen halen maar besloot mezelf de extra 10 kilometer die ik moest maken om de stad te bezoeken te besparen. De slechte weg en het geklauter zag ik niet zitten en ik ging rechtsaf, direct richting de Sani Pass nadat ik door een hele diepe kloof eerst omlaag en vervolgens het zelfde stuk omhoog had moeten 'klauteren'.

Het leek erop dat de weg een stuk beter werd. De Chinezen zijn druk bezig een nieuwe weg te maken naar de pas en hij was gedeeltelijk klaar. Mooi vlak gravel en later zelfs asfalt zorgden voor een ongekend genoegen. Maar het ging wel weer omhoog. Ik had voldoende te eten en te drinken ingeslagen door onderweg zo ongeveer elk winkeltje te bezoeken dat ik tegenkwam. Overal hadden ze wel iets van mijn gading. De route loopt langs een riviertje en in een bocht was een mooi groen en redelijk vlak stuk land, daar zette ik mijn tentje op. Het avondmaal bestond uit hutspot want de enige groente die je hier kunt krijgen zijn uien en met enige moeite, winterwortelen. Ook aardappelen zijn tamelijk schaars maar ik vond ze. Dat was heerlijk genieten. De kerstdagen zaten er op.