Fietsperikelen

Ik fietste de provincie Oostkaap uit en reed over de brug de Free State in, bij ons beter bekend als Oranje Vrijstaat. Op de brug kwam ik twee mooie traditionele vrouwen tegen die wel op de foto wilden. Ze gierden van het lachen toen ze zichzelf terug zagen. Dat is het leuke van die digitale camera's, het resultaat zie je gelijk.

Het laatste stuk van de route viel nog niet helemaal mee. Ik had gekozen voor de route over de Makhaleng Brug en dat was nou niet precies de meest voor de hand liggende. De weg bleef stijgen en dalen en op een gegeven moment kwam ik voor een gesloten hek met het woord 'Closed' er op geschilderd. Gelukkig kon het wel open maar ik was niet zeker of het sloeg op het hek zelf of de weg er achter. Keurig sloot ik het hek achter me maar het bleek na een paar kilometer dat het hek was blijkbaar niet voor niets dicht is geweest. Af en toe moest ik door stroompjes waden wat me net lukte met droge tassen. Toen kwam er een stuk afgegraven rots waar ik zelf met een mountainbike niet overheen had gekund. Goede raad was duur, terug kon wel maar waar moest ik dan langs? Plotseling hoorde ik een wild gezang of was het een gebed? In de verte zat een zwarte Afrikaan tegen een boom, ik zwaaide naar hem en hij zwaaide terug. Hij wees me de weg rond de afgraving en zei dat ik in de goede richting ging. Hij was wel verbaasd me daar te zien. Ik gaf hem een paar van mijn laatste koekjes. Allebei blij.

Bij de grens was het zoals verwacht rustig en binnen een paar minuten was ik in Lesotho. In het cafeetje net over de grens goot ik een ijskoude cola in mijn dorstige en stoffige keel en merkte gelijk dat het contact met de zwarte bevolking hier veel meer op West Afrika lijkt. De mensen zijn veel toegankelijker en spontaner. Ik wilde eigenlijk in Mohalen's Hoek gaan slapen maar het hotel daar was schreeuwend duur en het was prachtig weer dus ik ben lekker doorgefietst tot ik een riviertje zag. Daar, een stuk het veld in, vond ik een prachtig plekje voor de nacht.

Mijn plan om dwars door Lesotho te fietsen over de gravelwegen en geitenpaden had ik al vrij snel op losse schroeven gezet. Het land is erg bergachtig en de wegen lopen vaak vrij steil naar boven. De fiets naar boven duwen is loodzwaar en mijn schouders protesteren. Om meer informatie over de te volgen route te kunnen vergaren wil ik naar de Malealea Lodge fietsen, daar schijnen ze alles te weten over het land, ze verhuren er ook mountainbikes en maken paardentochten met toeristen. Het was nog maar 55 kilometer en ik besloot er een relaxed fietsdagje van te maken. Na een paar kilometer zag ik een vreemde stoet in de verte. Eerst dacht ik aan een begrafenis en stapte van de fiets af. Bij een kerk zaten tientallen vrouwen in het zwart gekleed met een witte kraag en een zwart hoedje op. De stoet die naderde bestond uit een dertigtal vrouwen met een 'dirigente' en er werd luid en meeslepend gezongen, met de armen gezwaaid en de lijven dansten het ritme. Na de eerste volgde nog een tweede en een derde groep. Het was een soort 'vrouwendag' en veel vrouwen kwamen hier bij elkaar om dat te vieren. Ook verderop in de dorpen kwam ik af en toe nog gelijk geklede vrouwen tegen. Heel bijzonder, een indrukwekkend gezicht.

De dag begon prachtig maar het vervolg pakte even anders uit. De weg was behoorlijk slecht met af en toe zeer slechte stukken en liep flink omhoog. Ik moest drie keer honderden meters omhoog en tussendoor nog kleinere klimmetjes maken. Ook naar beneden ging niet altijd lekker, om mijn fiets een beetje heel te houden moest ik de meeste stukken vol in de remmen naar beneden. En een kilometer of 20 voor ik er was gebeurde het onvermijdelijke, de ketting brak en sleepte mijn derailleur mee die recht omhoog wees. Ik zag me de laatste weken al op het strand van Mozambique liggen.
Na enig onderzoek bleek de derailleur nog heel maar leek wel verbogen. Het padje (breukplaatje waar derailleur aan vast geschroefd zit) was keurig gebroken en ik had gelukkig nog een reserve. Tenminste dat dacht ik maar het ding had de verkeerde stand en het fietsen ging maar met mate. Niet veel later knalde de ketting voor de tweede keer en heb ik een pick up aangehouden die zo vriendelijk was me een flink eind mee te nemen. De laatste tien kilometer waren meest bergafwaarts en uren laten dan verwacht belandde ik net voor donker in de Malealea Lodge. Daar stond het warme eten klaar dus dat was een prima afsluiting van een inspannende dag.

Op aanraden van de eigenaar moest ik maar even met zijn fietsenmaker gaan praten. Die onderhoudt ook de mountainbikes en zou me misschien wel kunnen helpen. Het rommelige hok waarin dat gebeurde gaf niet direct vertrouwen maar in Afrika is het altijd anders dan je verwacht dus hoop had ik wel. Ik liet hem het gebroken padje zien, hij keek eens moeilijk en trok een oude doos onder de tafel vandaan. Hij stak zijn hand er in, rommelde wat en kwam met een plastic zakje met precies mijn onderdeel tevoorschijn. Nadat we dat er op gezet hadden boog hij nog even met twee handen mijn derailleur recht, stelde hem goed af en nu kan ik gewoon weer verder fietsen. Geen weken aan het strand dus maar gewoon verder afzien.
Wat ik ook helemaal niet had verwacht is dat ze hier gewoon wifi hebben. Na een week verstoken te zijn van bijna iedere vorm van communicatie stroomden gisteren de berichten weer binnen. Mailtjes, facebook, whattsappjes en de skype werkte voortreffelijk. Afrika is vol verrassingen.