'Die Weskus'

15-11-2014

De zuidafrikaanse westkust, of Weskus zoals ze hier zeggen, was niet bijster interessant, althans wat ik er van gezien heb. Het is een lichtheuvelend landschap met hoogteverschillen van zo'n 100 meter dus vermoeiend trappen. Bovendien was het heet en de straffe wind blies recht in mijn gezicht. Bij Langebaan fietste ik het laatste stuk door een prachtig natuurgebied en logeerde op de lokale nogal saaie camping.  Met mijn kleine eenpersoonstentje sta ik tussen de 4 WD's en de caravans met grote voortenten. De meeste caravans staan nog leeg op doordeweekse dagen. Gelukkig is er heet water om te douchen en om mijn wasje te doen.

Ik wil de westkust nog een kans geven en fiets via Vredenburg naar Paternoster. Het eerste is een stoffig stadje en Paternoster is een oud vissersdorpje. Daar is niet veel meer van over, alle oude vissershuisjes zijn in gebruik als vakantiehuisjes voor wie het kan betalen. Op de kleine camping bij de ingang van het natuurpark Tietiesbaai ben ik de enige gast. Het nabijgelegen restaurant is al gesloten wat eten betreft, maar een koud biertje kan ik er nog wel krijgen. Op mijn aangeven dat ik toch ook wel honger heb na een dag fietsen strijkt de eigenaresse over haar hart en duikt zelf de keuken in. Een grote bak mosselen met rijst is mijn maaltijd voor die avond. Lekker.

Af en toe een dagje rust is goed voor de spieren, ze kunnen dan een beetje herstellen en wanneer je dan weer verder fietst voel je je een stuk sterker. Ik weet niet of daar een wetenschappelijke basis voor is alleen de gedachte is wat mij betreft voldoende. In het dorpje Paternoster was ik al snel uitgekeken en het natuurpark heel aardig. Maar terwijl ik de vuurtoren beklom om even een wijde blik over de oceaan te kunnen werpen begon het te regenen en het werd bitterkoud. Ik was blij met een lift terug van de vuurtorenwachter en bleef de rest van de dag in het restaurant tot het tijd werd voor mijn tentje. Niet veel aan dus, ik had niet op zulk weer gerekend eigenlijk.

Zuid Afrika is overigens best wel prijzig. Met name de overnachtingen zijn duur terwijl ik het toch echt simpel houd. Maar ik ontkom er niet aan dat ik met mijn kleine tentje even veel moet betalen als een gezin van 6 personen met een grote auto, een caravan en voortent. Het lijkt Vlaanderen wel. Maar er valt niet over te onderhandelen, iedere keer krijgt ik keurig een papier onder mijn neus gedrukt met de kostprijs. Hoewel, een keer rekent men me de prijs voor gepensioneerde, dat scheelt 25% maar ja of ik daar nou weer zo gelukkig van wordt; daar voel ik me eigenlijk nog iets te jong voor.

Overdag op de fiets kan het dan heet zijn, langs de kust kan het ook behoorlijk afkoelen. Het is er veel kouder dan bij ons op dezelfde breedtegraad omdat hier de warme golfstroom ontbreekt en dat scheelt gauw 6 of 7 graden. Tot nu toe ben ik blij dat ik een iets dikkere slaapzak heb meegenomen dan vorig jaar naar West Afrika.

Het is ondertussen een paar dagen later en ik ben vanaf Paternoster terug gereden via Vredenburg en Velddrif richting het oosten. Zoals al eerder vermeld ga ik de zogenaamde wijnroute volgen die me via de Zwartberge naar Port Elisabeth moet brengen. Ik heb ondertussen wel ingezien dat ik nog even bekijken hoe ik dat ga doen: het hangt een beetje van de kwaliteit van de wegen af. Ik heb onderweg een stukje gravelroad geprobeerd maar de toplaag was boterzacht en ik reed voortdurend mijn wielen vast in het zand. Bovendien was de weg een wasbord en rammelen je tanden uit je mond als je niet oppast.  Dat is geen doen dus ben ik terug gekeerd en heb een omweg genomen, over het asfalt. Het binnenland waar ik nu rijdt bevalt me beter dan de kust. Het verkeer is minder aanwezig maar de wegen zijn wel iets smaller. Gelukkig kan ik de meeste tijd op de vluchtstrook rijden. Het verkeer rijdt hier links maar ik neem soms de rechterkant, dan heb ik het tegemoetkomende verkeer in het vizier en kan ik allerter reageren. Vooral grote trucks, meestal bijna dubbel zo lang als bij ons, zijn monsters en hebben een flinke zuigende werking. Heel vervelend wanneer je ze onverwacht van achteren naderen.

Je wordt hier meerdere keren per dag gewaarschuwd om voorzichtig te zijn. Niemand zegt waarom of waarvoor en wat mij betreft slaat dit met name op het verkeer. Ik heb me nog geen moment bedreigd gevoeld door andere zaken, alle mensen die ik tegenkom zijn vriendelijk en maken graag een praatje. Maar de mensen leven hier in een angstige maatschappij, bijna ieder huis is omringd door hekken met stalen punten en vaak nog een electrische bedrading er bovenlangs. Verder heeft bijna ieder huis een plakkaat dat het beveiligd is en dat er gewapend wordt opgetreden bij ongewenste betreding van het terrein. Het lijkt me niet makkelijk in zo'n maatschappij te moeten leven. Je zou er paranoia van worden, of misschien zijn veel mensen dat al.

Vandaag weer leuke ervaringen. Vanochtend dronk ik een kopje koffie in een restaurantje onderweg. Zomaar spontaan kreeg ik van een andere gast een lunch aangeboden en heb gezellig bij hun aan tafel gezeten. Ze waren met name verbaasd dat ik het leuk vond om alleen op reis te zijn. Ik antwoordde dat je op die manier de meeste mensen ontmoet en dat ik daarom nu bij hun aan tafel zat. Dat was geloof ik wel een eyeopener. En op het eind van de dag zou ik kamperen bij iemand van www.warmshowers.org maar ik kon de plek niet vinden en had geen telefoon nummer. Een mevrouw in een winkel waar ik vroeg of ze me konden helpen bood spontaan aan dat ik ook bij hun in de tuin kon kamperen dus was mijn probleem al weer opgelost. Uiteindelijk kreeg ik zelfs een kamer aangeboden omdat dat misschien comfortabeler zou zijn. Gelukkig maar, terwijl ik dit zit te tikken komt de regen met bakken uit de lucht.


« Terug