Conakry

07-03-2014

En dan fiets je Conakry binnen. Het vuilnis ligt her en der, soms een halve meter hoog langs de straten. Huizen en gebouwen, half afgebroken, half opgebouwd, in aanbouw of in zwaar verval. Ooit het Parijs van West Afrika maar dat is lang geleden en ze hebben er zo te zien alles aan gedaan om dat image voorgoed weg te poetsen. De stad ligt 's avonds grotendeels in het donker,  het verkeer worstelt zich door te nauwe straten. Hier geldt het recht van de sterkste en ik had het geluk mee te rijden met een chauffeur van de telefoonmaatschappij Areeba die me uitnodigde voor en ritje in zijn grote 4WD pick up. We reden door buitenwijken met grote luxe villa's, deels bewoond en deels leegstaand. De huizen waren gebouwd maar de straten waar ze aan hadden moeten staan zijn  nooit aangelegd. Over een parcours van bulten en kuilen bereiken we de zendmast waar hij een klus moest doen. Een klusje van nog geen tien minuten maar we zijn heen en terug bijna drie uur onderweg. De afstand? Ik schat nog geen 20 kilometer.


Dit is weer een heel andere wereld dan de wereld waarin ik de afgelopen dagen vertoefde. Tot Boke zeer primitief, daarna langs een goede asfaltweg waar bijna geen verkeer was. En toen ik een keer even van de hoofdweg afdwaalde, een zijweg nam het bos in zat ik onmiddelijk in de bush. Hutjes, vrouwen rond de waterpomp, armoede. De weg die op mijn kaart stond aangegeven eindigde in werkelijkheid plotseling tussen een paar huisjes en ik moest terug maar ik vond gelukkig een paadje dat me terug voerde naar de asfaltweg. Anders had ik het hele stuk, een dik uur fietsen,  terug gemoeten.


Voor de liefhebbers, een paar plaatjes zomaar onderweg, alledaagse tafereeltjes die ik zoal tegenkom:

Een Afrikaanse foodprocessor

Tweeling in een doosje

images/afr_1086_brandend_bos.jpg

Wasje doen in de rivier

Ik word ingehaald


Heel af en toe kwam ik een auto tegen of werd ik ingehaald. Vaak zwaar overbeladen auto's met een lading op het dak die hoger en soms breder is dan de auto zelf. Een drama qua stabiliteit, iedere keer verwacht je dat ze in de eerstkomende bocht over de zij gaan maar op een of andere wijze gaat het meestal goed. Hoewel, er liggen veel autowrakken her en der verspreid langs de weg. Het verkeer nam sterk toe naarmate ik de hoofdstad naderde. Conakry ligt op een soort schiereiland dat een flink stuk de Atlantische Oceaan insteekt. Een soort flessenhals waar alles samenkomt maar het  betekent ook een prettige zeewind en dat maakt veel goed. De enorme hoeveelheid verkeer hier braakt een hoop zwarte rook uit, samen met de pruttelende generatoren en de vuurtjes die overal gestookt worden om papier een plastic afval te verbranden zorgen voor een hoop ongezonde lucht maar de zeewind zorgt ervoor dat het draaglijk blijft. Maar het is bijna onvoorstelbaar te bedenken dat mensen zo willen leven tussen het voortdurende lawaai van optrekkende en toeterende auto's, het gebrul van de generatoren, het stinkende afval, open riolen en ongedierte. Toc h schijn je van deze stad te kunnen houden: de mensen zijn er vriendelijk en relaxed, drinken met genoegen hun kopje expresso in cafeetjes langs de straat, ze genieten van het strand zittend tussen het afval en stroompjes rioolwater. De vrouwen lopen er ook hier weer prachtig bij in kleurrijke jurken en mooie hoofdtooien.


Ik ben gister op het verste punt van deze reis aangekomen. Conakry is het eindpunt, vanaf nu gaat het alleen maar terug. Ik wil nog een toertje maken door Guinee in grote lijnen over de hoogvlakte richting Pita en Labe.  Vanaf Labe dan terug Guinee Bissau in en vervolgens door de Casamance terug naar Gambia om het vliegtuig te halen. Het is al met al nog een 1200-1400 kilometer schat ik dus dat is mooi te doen in een week of vier. Dan hoef ik niet te haasten.


Een beetje laat maar ik wil iedereen nog even hartelijk bedanken voor de vele reacties die ik met mijn verjaardag ontving. Ik had meer dan 120 berichten in mijn Inbox en niet de gelegenheid iedereen persoonlijk te antwoorden, ik heb zelfs nog niet alles kunnen lezen. Maar hier schijnt het internet beter en sneller te zijn dus ik ga zo naar het internet cafe om dit bericht te plaatsen en de e-mails even rustig te lezen. En voor de mensen die zich een beetje zorgen maakten over de lange duur tussen de berichten, sorry, maar ik had me amper gerealiseerd dat het al zo lang was dat ik iets had laten horen. Overigens, had ik dat wel gedaan dan had ik er niet veel aan kunnen doen want er was daar gewoon geen gelegenheid.


« Terug