Toerisme in Mauritanie

Het toerisme hier ligt volledig op zijn gat. De verwachtingen waren hoog een jaar of 15 geleden maar een paar aanslagen gooiden behoorlijk roet in het eten. Tientallen 'auberges' sloten hun deuren, enkelen zijn gebleven maar leiden een marginaal bestaan. Het personeel is werkeloos of iets anders gaan zoeken. En dat is jammer want Maurtitanie is een prachtig land. Je kunt hier nog echt de woestijn in, tochten maken met kamelen en al naar gelang jezelf wilt kan dat varieren van een dag tot dagen, weken zelfs. Ik voel me absoluut veilig in dit land en ja, overal gebeurt wel eens wat maar wanneer in Nederland in Alphen aan de Rijn of welke willekeurige plaats een gek gaat schieten, blijft toch ook niet iedereen weg.

Vanuit Atar ben ik de hoogvlakte over gefietst naar Chinguetti. Een pittige tocht. UIteraard ging het eerst omhoog en ik had een straffe wind pal tegen. De gravelweg was redelijk maar de laatste tien kilometer was het gravel sterk geribbeld en dat is op een fiets zonder vering geen pretje. Met vering ook niet denk ik. Dus ik kwam behoorlijk moe aan en vond een van de weinige auberges (guesthouse) die daar nog stand had gehouden. Twee Russische dames, Alina en Olga uit Siberie gingen een lekkere kop thee voor me zetten dus dat was gezellig. En er was Kevin, een Canadese ex-politieman die zijn leven heeft omgegooid en nu een leven met kamelen lijdt. Hij is nu voor anderhalf jaar in de Sahara en maakt tochten van weken aaneengesloten door deze enorme woestijn. Zelfs de touareg die hem af en toe op zijn reizen vergezeld weet af en toe niet wat hij ziet. Hij heeft twee eigen kamelen. Helaas is het oudste deel van Chinguetti, de oude heiligs stad, ondertussen voor een groot deel onder het zand verdwenen. Een van de bijna duizend jaar oude moskeeen functioneert nog en er is een bibliotheek met oude geschriften uit de dertiende eeuw. Maar van de vroegere ruimt 20.000 inwoners, zijn er maar een vierduizend overgebleven tegenwoordig.

Vandaag zijn de verkiezingen en afgelopen donderdag was de laatste dag van de campagne. Afgekomen op luid getrommel op tamtams kwam ik in een tent terecht waar een verkiezingsbijeenkomst was. Er werd gedanst en gezongen en gelachen. Het gaat er hier een beetje anders aan toe dan bij ons. Daarna werd ik meegenomen om thee te drinken met de lokale partijbonzen. Eentje was de oud minister van Buitenlandse zaken werd gezegd maar de man sprak geen woord Engels dus ik weet niet of het waar was. Maar vriendelijk en gastvrij waren ze allemaal en nieuwsgierig wat mij daar bracht. Ze kunnen zich er niets bij voorstellen dat iemand op de fiets door Afrika gaat reizen. Ik ben er ondertussen aardig aan gewend gelukkig.

Op de terugweg heb ik een ommetje gemaakt. Ik wilde eigenlijk over de oude weg terug naar Atar. Deze loopt over de Amoghar pas door een prachtig berggebied en is veel mooier dan de nieuwe weg. Maar de oude touareg die ik tegenkwam raadde me toch echt af om met de fiets die tocht te ondernemen. Het zou me minimaal een dag kosten volgens hem en ik was geneigd hem te geloven. Tenslotte is hij een bewoner van dit gebied en kent het als geen ander. Hij liet me enkele 6000 jaar oude rotstekeningen zien en had een paar stro hutten staan waar toeristen konden overnachten. Maar er kwam al jaren niemand meer. 

Gisteren getracht mijn visum voor Senegal te regelen. De overheid daar heeft in al haar wijsheid besloten visumplicht in te stellen voor Europeanen en andere niet-Afrikaanse landen. Senegal is een belangrijk toeristenland en de toeristenindustrie is dan ook bang dat het heel wat toeristen gaat verliezen door de omslachtige procedure. Ik ben uren bezig geweest met een slecht werkende website om alles aan te leveren. Tot drie keer toe, net op het moment dat ik dacht klaar te zijn, viel hij weg omdat het te lang geduurd had. Daar wordt geen mens gelukkig van. Maar de overheid heeft dit zo geregeld omdat de visumprocedure voor Senegalezen bij de Westerse ambassades ook zeer frustrerend is dus op die manier willen ze 'terug pesten'. Een soort ontmoedigingsbeleid dus, maar uiteindelijk pakken ze zichzelf er mee. Nog een paar dagen dan ben ik in Nouackchott en hoop ik op de ambassade daar het visum te kunnen ontvangen. Dat is trouwens wel een nadeel van het reizen hier, je moet voor bijna ieder land een visum aanvragen en veel van die landen zijn niet zo groot dus daar ben je in enkele dagen doorheen. En behalve omslachtig maken de visa het reizen hier ook duurder.

Ik ben terug in Bab el Sahara en wacht op mijn ontbijtje. Het is bewolkt en het heeft een paar spetters geregend. Dat doet het hier niet veel hoewel het in het afgelopen jaar toch drie keer heeft geregend. Maar het komt ook voor dat het jarenlang helemaal niet regent. Onder de woestijn zit overigens genoeg water maar dit is zoutig en ongeschikt om te drinken.

Straks op de fiets naar de oasen van Terjit.