Marrakesh

Rabat ligt alweer een heel eind achter me. Het visum voor Mauritanie zit in het paspoort. Het is drie maanden geworden omdat het in gaat op de dag van uitgifte dus met een maandvisum kon ik het niet redden. Het kostte dubbel zoveel, 680 Dirham en dat is ruim 60 Euro. Maar dan heb je ook weer een mooi plakplaatje en geen gedoe aan de grens straks.

Voorlopig kan ik weer duizenden kilometers vooruit. En dat gaat het worden, Marokko is groot zeker met het, nog immer omstreden, westelijk Sahara gebied er bij. Ik schat dat het nog zeker een 2000 kilometer is naar de Mauretaanse grens bij Nouadhibou en dat met heel veel zand onderweg. Qua omgeving gaat het vast ontzettend saai worden, maar OK, dat moet je ook een keer meemaken. Wel hoop ik dat er wel wat verhalen over te maken zijn. En ik had nog hoop een maatje te vinden om de Sahara te doen maar ik heb nog geen fietser gezien die dezelfde kant op gaat. Wel kreeg ik bericht van een Amerikaanse die ook die kant op wilde en misschien dat zij zich nog aansluit. Afwachten even.

Vanochtend ben ik aangekomen in Marrakech. DE toeristenstad van Marokko met het beroemde plein Djemn el Fnaa. Na aankomst fietste ik even een klein rondje over het plein en daar kwam ik Erik van SNP tegen. Wat een toeval. Hij begeleidde de reis die ik oorspronkelijk zou doen en had een zware tocht achter de rug. Leuk om even de verhalen te horen onder het genot van een lekker kopje capuccino bij het bekende Hotel Ali waar ik vroeger met de Ashraf groepen soms verbleef.

De tocht van Rabat hierheen verliep prima. Het is een flink traject maar het werd onderbroken door Casablanca en dat blijft een indrukwekkende stad. Natuurlijk moest ik even langs de Hassan II moskee fietsen, de op twee na grootste moskee ter wereld. Er kunnen tienduizenden gelovigen in en om de moskee worden ontvangen. De moskee is ter herinnering aan de vorige koning, Hassan de Tweede die het peperdure bouwwerk liet betalen door alle Marokkanen, dus met name Marokkanen die in Europa wonen en werken. Het gebouw staat deels in de Atlantische oceaan en men heeft grote moeite om het gebouw in goede staat te houden door de enorme aanslag die het zoute water op het marmer heeft. Maar het blijft een bijzonder gezicht met de meer dan 200 meter hoge minaret die je uiteraard van verre al ziet. 

Van Casablanca onderweg naar Settat werd ik staande gehouden door een in eerste instantie officieel uitziende persoon. Ik fietste op mijn GPS en niet over de normale doorgaande weg maar over een gravelroad. Dat wekte blijkbaar verbazing. Na enig getelefoneer werd mijn paspoort overgeschreven en werd ik uitgenodigd om te komen eten. Daar ontmoette ik behalve vrouw en kinderen ook het dorpshoofd en de districtsvertegenwoordiger die beiden wel eens even wilden zien wat er aan de hand was. De ontvangst was uitermate hartelijk en ik kreeg couscous aangeboden, het vrijdagse feestmaal. De gastvrijheid, zeker buiten de grote steden, is enorm hier, erg prettig.

Wel denk ik dat het reizen hier voor een man een stuk makkelijker is dan voor een vrouw. Tussen Casablanca en Rabat kwam ik Kate tegen, een Ierste die al drie jaar onderweg was en o.a. in Azie en Zuid Amerika had gefietst. Ze had het zwaar in Marokko, werd soms gevolgd door mannen en meerdere keren in hotelletjes geweigerd omdat ze van mening waren dat een vrouw alleen op de fiets wel een prostituee moest zijn. Een heel verschil met mijn ervaringen trouwens. Kate was op de terugweg naar Ierland nu, ze moest alleen nog even door Portugal, Spanje, Frankrijk en Engeland en wilde voor de kerst in Ierland zijn. Dat wordt nog stevig doorfietsen dan.

Aan de ene kant is er onderweg niet heel veel te zien. De velden zijn overwegend bruin en droog, hier en daar wat bomen, stof. En het kan hard waaien. Een voorproefje ondervond ik daarvan op weg naar Settat toen een halve storm me bijna van mijn fiets waaide. Het deed me een beetje denken aan de pampa's in Argentinie, de lange kaarsrechte asfaltstroken waar geen einde aan lijkt te komen. Maar dan zie je in de verte wat langwerpige kippenhokken. Plotseling hoorde ik een paar enorme knallen, grote rookpluimen stegen op uit het kippenhok. Ik dacht nog even dat het kippenhok was opgeblazen maar ik zag geen kippen in de lucht en de gebouwen zakten niet in elkaar.

Toen ik aan de andere kant gekomen was en er om heen kon kijken, was er een prachtig paardensektakel aan de gang waarbij driftig in de lucht werd geschoten. Een festival dus en ik mocht een kijkje nemen.

Grappig aspect is dat niemand in Marokko nou precies kan vertellen hoe laat het is hier. Toen ik met de veerboot uit Spanje kwam moest de klok twee uren achteruit maar later zag ik diverse klokken op slechts 1 uur achteruit staan. Het blijkt dat Marokko de wintertijd die officieel enige weken geleden ingevoerd had moeten worden, niet heeft ingevoerd. De regering heeft er geen toestemming voor gegeven. En nu is alles in de war, alle door computer aangestuurde klokken zijn een uur achteruit gegaan en dat kan niet zomaar terug gedraaid worden. Maar alle handmatige klokken staan dus een uur later. De verwarring is groot.